Preview document (🔗 origineel)

---

Questions Actuelles 37

Tariq Ramadan 

Actuele kwesties - De moslim heden ten dage - Spiritualiteit, affectief
en sociaal evenwicht, rol in de familie en sociale rol 

Tot 0.37 Arabisch

Het onderwerp waar we ons nu mee bezig gaan houden. Een onderwerp
waarvoor  men - u zult het zich realiseren – weinig gelegenheid heeft
om erover te spreken. Men spreekt vaak over de situatie van de vrouw van
de [….]. Men benadrukt vaak het feit dat er problemen zijn.

En ik wil niet het idee laten horen dat deze problemen tussen wat de
Koran en de overlevering van de profeet [Arabisch] ons leren en wat we
concreet doen op dit gebied in onze dagelijkse levens, niet bestaan. In
de werkelijkheid van ons begrip van de islam zijn er echt attitudes die
deficiënt zijn, zijn er echt discrepanties. Je moet helder zijn op dit
punt. 

Tijdens een eerder seminar heb ik de realiteit van dit probleem binnen
onze gemeenschappen benadrukt. En dat heeft veel reacties opgeroepen.
Die reacties geven de beroering aan die dit discours tegenwoordig nog
binnen onze gemeenschappen, binnen onze gemeenschap, kan veroorzaken.   

Na een eerste deel over de vrouw in de islam te hebben gedaan, gaan we
vandaag over de man in de islam spreken.  

En we gaan er over spreken omdat, net zozeer als het waar is dat over de
kwestie van het beeld dat vrouwen van zichzelf hebben, over het
islamitische moslimdiscours zelf, over de rechten en de
verantwoordelijkheden die er ook in dit perspectief in de islam zijn en
over de rol van de vrouwen, net zozeer als wij in elk van deze gebieden
een reflectie moeten ontwikkelen, net zozeer is het uiterst urgent, is
het noodzakelijk, dat we een echte reflectie ontwikkelen over de man
binnen de gemeenschap, over de man in relatie tot, jegens onze
samenleving.  

En dat zal ons ertoe brengen om de realiteit onder ogen te zien. En - ik
zeg het nog een keer -  we moeten niet, wanneer we het hebben over de
kwestie van de vrouw, over de kwestie van de man, veronderstellen dat
wanneer we over de vrouwen spreken we onder vrouwen moeten zijn en
wanneer we over de mannen spreken we onder mannen moeten zijn.     

En de kwestie is niet… En de kwestie van de mannen betreft een hele
gemeenschap die de uitdaging moet aangaan met een aantal deficiënties,
met een aantal tekortkomingen, met een aantal problemen die van zeer
groot belang zijn. 

En als we heden ten dage de kwestie van de mannen in onze gemeenschap of
in onze samenleving onderzoeken, zal men zien dat er een aantal heel
specifieke problemen zijn die we, allemaal, onder ogen moeten zien. Want
van daaruit zal een gemeenschappelijke verantwoordelijkheid binnen onze
gemeenschap, in essentie binnen onze geloofsgemeenschap ontstaan.    

Wat zijn de karakteristieken..., wat is de aard, wat zijn de problemen
en van welke aard zijn de problemen die we vandaag de dag zien of die we
kunnen ontdekken voor de man in de samenleving die de onze is, en
tegelijkertijd in de gemeenschappen of in de moslimgemeenschap als
zodanig?    

Natuurlijk kunnen we binnen de tijd van een les niet volledig zijn,
kunnen we niet alles zeggen, kunnen we niet het geheel van het probleem
bestrijken. Maar we kunnen wel aan een aantal dingen aandacht besteden,
een aantal dingen naar voren brengen. 

Er zijn vier wezenlijke gebieden waarbij er werkelijk sprake is van een
probleem. Het eerste probleem dat men heeft is die van het zijn. Het
zijn van de moslim, van de moslimman, wanneer hij met God wil zijn,
wanneer hij zijn spiritualiteit wil beschermen in deze samenleving en in
zijn gemeenschap.   

Op het niveau van het zijn hebben we inderdaad een probleem. We zullen
daarop terugkomen. Het tweede probleem met het zijn, is het probleem van
evenwicht, van evenwicht in zijn innerlijk.  

We moeten toch iets toegeven wat dat betreft : heel veel mannen in onze
moslimgemeenschap of in de periferie van deze gemeenschap - zowel in
beperkte  als in brede zin - ik bedoel daarmee het feit dat er bepaalde
moslims zijn die praktiserend moslim zijn, andere moslims die moslim
zijn, die zeggen ‘ik ben moslim’ maar ze praktiseren het niet en
weer anderen die van origine en uit traditie moslim zijn maar er zich
niet in herkennen. In dat hele geheel, ik weet niet zo zeker of we het
als een geheel moeten beschouwen, hebben we een probleem van evenwicht. 


Tegenwoordig is er wat de mannen betreft in onze gemeenschap een
probleem van innerlijk evenwicht. Er is veel verscheurdheid, er zijn
veel innerlijke problemen en ik denk dat men zich veel bezig houdt in
onze gemeenschap....   

Het is naar mijn gevoel… ik voel het als een ontaarding van ons begrip
in relatie tot onze religie. Men zegt : ja, maar de hele kwestie tussen
de man en de vrouw is een kwestie van rechten, is een kwestie van
plichten.  

En 99% van de keren dat ik een toespraak moet houden over de kwestie van
de vrouw - wat zijn haar rechten, wat zijn haar verplichtingen, we zijn
in onze discours over de man en de vrouw geworden zoals in de
verkeersregels! Welk recht, welke plicht.  En vervolgens veronderstelt
men dat wanneer men zijn rechten kent en men zijn plichten kent het op
rolletjes loopt. Dat is niet waar, dat is niet waar. De problemen liggen
op een veel dieper niveau.  

En het idee bijvoorbeeld dat de man - omdat de vrouw immers aan het
strijden is opdat haar rechten worden erkend - dat de man dus..., hij
heeft rechten, en aangezien hij rechten heeft, gaat het dus goed. Alsof
alles zodra je je rechten hebt goed gaat.  

Dat is het miskennen van de realiteit van het evenwicht wat de mannen
betreft heden ten dage. En daar gaan we vandaag veel over spreken. Een
kwestie, een groot probleem van evenwicht, van innerlijk evenwicht, van
spiritueel evenwicht, van sociaal evenwicht. En dat brengt ons bij het
derde probleem.  

Het derde probleem is het beeld dat de mannen van zichzelf hebben. En
wat dat betreft is het niet eenvoudig want in onze samenleving - die
enorm veel heeft veranderd, en dat het beeld dat de man in de
moslimgemeenschappen, in een samenleving zoals bijvoorbeeld die in
Marokko of in Algerije of in welk land dat voor de meerderheid moslim is
dan ook, en wel, dat beeld is ook veranderd. U bevindt zich in een
samenleving die het beeld dat de man van zichzelf kan hebben schaadt.
Wat ben ik uiteindelijk in deze gemeenschap, in mijn familie? Er is een
beeldprobleem en, u zult zien, en ik ga ook daar veel nadruk opleggen.  


Het vierde belangrijke probleem dat we wat de man betreft hebben is zijn
rol. Het is die van zijn rol. Want alle psychologen die zich richten …
die hun analyse richten op wat bijvoorbeeld sociale psychologie wordt
genoemd, of op wat de realiteit van de familie betreft, of op wat de
ontwikkeling van het begrip autoriteit in onze samenlevingen betreft, 
benadrukken immers het feit dat er echt ingrijpende veranderingen zijn
in de relatie die men heeft ten opzichte van autoriteit.      

En wie droeg vaak in de traditionele samenlevingen de dimensie van de
autoriteit?  Dat was de man. En daar ligt dus een echt probleem. En men
ziet dat, zelfs in  families, de relatie tot autoriteit, dus de rol zelf
– en ik zeg nog een keer dat in de islam autoriteit niet alleen voor
mannen is. Dat is niet waar. Maar ik zeg dat de kwestie van autoriteit
zo ingrijpend is veranderd, de relatie tot autoriteit die zo ingrijpend
is veranderd, dat het een verband heeft met de rol van de man.
Noodzakelijkerwijs. En we moeten erover praten. En we moeten er op een
buitengewoon directe manier over praten. We hebben vandaag dus een
aantal gebieden die voor een man geen uitgemaakte zaak zijn en die niet
simpel zijn.     

En ik zal het zeggen zoals we het beleven, ik zal het zeggen, zoals
sommigen onder ons het met enorm veel pijn beleven, zowel in deze zaal
als daar buiten: een moslimman zijn die trouw is aan zijn
moslimprincipes maar die leeft in een westerse samenleving, dat is
buitengewoon moeilijk met betrekking tot deze vier gebieden: de dimensie
van het zijn, de dimensie van het beeld dat men van zichzelf heeft, van
het innerlijk evenwicht en tegelijkertijd van de rol. Dat is moeilijk.  


En … wat zijn de rechten van de vrouw, wat zijn haar plichten, wat
zijn de rechten van de man, wat zijn zijn plichten? En vervolgens heeft
men wat het echtpaar betreft, de indruk dat je zodra je de
verkeersregels kent het echtpaar kan leiden. En dat heeft…dat is niet
de werkelijkheid. En noch persoonlijk, noch als echtpaar, noch als
familie zal men leven alsof men een robot is. Er is een aantal problemen
die men onder ogen moet zien en die verscheurend zijn en die veel mensen
verscheuren. Laten we direct naar de kern van de kwestie gaan. 

Het eerste dat we weten - en ik heb het gezegd en ik herhaal het : het
is een discours dat je zowel voor de man als voor de vrouw kan houden.
Men weet, men weet en, ik heb het net herhaald, dat er in ons, ja, dat
er in ons iets is dat maakt dat we én van God én van de waarheid
houden. En a fortiori dat iemand die zegt [Arabisch]: ‘ik ben
moslim’, aan het zeggen is: ‘er is iets waar ik van hou in die
relatie die ik heb tot de waarheid. Wanneer ik de waarheid zeg voel ik
me goed.’ Dat weet men. Maar men weet ook dat er in ieder wezen dingen
zijn die hem ook aanzetten om zich te laten gaan in de richting van het
slechte. En wat we net hebben benadrukt in relatie tot ‘zich laten
gaan’ en de driften die in ons zijn en instincten die instincten zijn
die ons – vanuit die opvatting  – met onszelf doen leven in een
relatie, waar dat een inspanning vraagt om trouw te blijven aan onze
islamitische principes. 

Goed. In welke samenleving leven wij wanneer wij heden ten dage in….
In welke samenleving leven wij? Wij leven in een samenleving die enorm
veel accent legt, enorm veel accent legt, met zo’n nadruk dat het soms
een aanval is - het is vaak een aanval - op alles wat de dimensie van
het instinct prikkelt en, in het bijzonder door het gebruik van alles
dat in relatie tot de man de vrouwelijke dimensie zal zijn, en daar moet
men duidelijk zijn, want men kan komen, men kan erom heen draaien. Ik
denk dat we de dingen moeten nemen zoals ze zijn.

Wanneer je op straat bent, hier in Roubaix of in welke stad in Europa
dan ook, of als u, wat sommigen van u betreft, televisie en reclames
kijkt, dan weet u, u weet het zelfs verstandelijk, maar vaak weet men
het verstandelijk maar gaat men niet tot het eind toe door van wat dat
sociaal gezien wil zeggen. U weet dat u in een samenleving verkeert die,
in naam van een bepaalde visie op consumptie, een bepaalde visie op de
mens, enorm de nadruk gaat leggen op het prikkelen van het instinct.
Wanneer er tegenwoordig reclames zijn over zeep, auto’s of welk
product dan ook, is een van de elementen die op de meest directe manier
schokken wat de consumptie betreft, het gebruik van de vrouw. En de
vrouw in wat er is, in dit geval, - en daarom is het een mannenprobleem
en moet men het onder ogen zien, maar niet alleen de mannen, onze hele
gemeenschap moet het onder ogen zien, want men moet weten wat een man
kan meemaken in een samenleving als deze waarin de wens om te consumeren
enorm gekoppeld wordt aan het prikkelen van het instinct. Een
prikkeling, het is een prikkeling die vanuit dat gezichtspunt
buitengewoon agressief kan zijn. Buitengewoon agressief. En op het
gebied van… wanneer men op straat is, hier in Frankrijk of wanneer men
tegenover de televisie zit en wanneer men morele principes heeft,
wanneer men God wil behagen, wanneer men daar mee geconfronteerd wordt.
En de vraag die men zich moet stellen is hoe, hoe beleef je dat? 

Ik geef een voorbeeld. Ik kom aan, ik weet niet meer in welke stad, met
het vliegtuig. Ik verlaat het vliegtuig, en je volgt de… tussen
aanhalingstekens “de kudde vliegtuigpassagiers”, en vervolgens zegt
men u: ‘Je gaat daar heen, je gaat naar links, je gaat naar rechts’
en daarna volg je. Goed, je volgt. En het geval wil dat daar, dat er een
gang was, er zijn geen 36.000 mogelijkheden, je zou niet achteruit
kunnen lopen, je moest recht voor je uitkijkend lopen. En je komt aan,
en het ging als volgt, dit is wat me overkwam. En u zal zeggen, goed, u
zal zien dat veel mensen de situatie zullen herkennen die ons op de gang
overkomt. Op een gegeven moment komen we aan voor een gang… u weet,
een roltrap. Ik kom aan en volg de ‘kudde’, en op het moment dat ik
aankom, tegenover… op de roltrap en je gaat de roltrap af, wat is er
tegenover je? Een enorme affiche, 5 bij 8 meter, een enorme affiche
tegenover je. Je kunt nergens anders naar kijken, het is tegenover je,
met wat erop? Erop… een bikini. Ziet u het voor zich? Goed. Wanneer je
je in een dergelijke situatie bevindt, wat doe je dan? Het hoofd
omdraaien? Of de ogen neerslaan? U herinnert zich wat de profeet
[Arabisch] heeft gezegd: Ali, de eerste blik is normaal, het is de
tweede die telt. En hop! Je slaat de ogen neer. En vervolgens daarna,
denkt u na en zegt u: ‘als ik op straat ben, wat wil dat zeggen?’.
Dat wil zeggen dat men de hele tijd de ogen op het beton geplakt zal
hebben. En het herkenningsteken van de moslims midden in Roubaix, wat is
dat? Ze kijken naar de grond. Dat is het. Dat wil zeggen als men zich
inderdaad zou weten te beschermen en zich zou kunnen beschermen tegen de
realiteit van de aanval door het beeld en tegen de prikkeling van de
instincten. Maar wat wil dat zeggen? Dat wil zeggen dat heden ten dage,
in een samenleving zoals de onze, wat een van de moeilijkste elementen
voor het evenwicht is en die door iedereen moet worden begrepen en
gezien zoals die is en niet doen alsof. Want er zijn bepaalde mensen
onder u die wanneer men met hun hierover spreekt [Arabisch]: ‘Waar heb
je het over? Ik word hier niet door geraakt. Het zijn de anderen! De
realiteit is dat men erdoor geraakt wordt en dat dit een aanval is in
deze samenleving voor wie met een minimum aan morele elementen wil
leven. Dat wil zeggen om zich, ….zijn blik te beschermen. Dus, als de
profeet [Arabisch] tegen Ali [Arabisch] zegt, en hij zegt hem: ‘…
sla je tweede blik neer’, is hij hem aan het zeggen: ‘je moet je
beschermen’, en dat was in een samenleving waar men ver afstond van
wat men nu meemaakt! In een samenleving waar reeds een morele
bescherming is zegt hij hem: ‘let op!’ En wel wij..., heden ten dage
bestaat de bescherming van deze oriëntatiepunten niet. Dat wil zeggen
dat voor iemand, voor een man die zich in deze samenleving moet
beschermen er een versterking van deze relatie tot zijn spiritualiteit
moet zijn, maar vooral een versterking van de beschermingen, naarmate de
oriëntatiepunten van een gemeenschap... de morele oriëntatiepunten van
een gemeenschap vervagen, moet de innerlijke bescherming sterk zijn.
Maar van een hele gemeenschap, niet alleen van de mannen… Want,
inderdaad, een vrouw zou..., wanneer ze haar man op de televisie naar
niet zo zuivere dingen ziet kijken, zegt tegen hem: ‘maar waar kijk je
naar?’ En de arme schuldige, met een onwetende blik. Dat is de hele
kwestie niet. Dat is de kwestie niet. Is men samen om betere moslims te
worden of is men de beoordelaar van de fout van de anderen, zelfs
wanneer men de vrouw van zijn echtgenoot is, zelfs als men de dochter
van zijn vader is, zelfs wanneer men de broer van zijn broer is? Vanaf
een bepaald moment, als het die werkelijkheid is die we beleven - en het
is die werkelijkheid die we aan het beleven zijn – laten we de
werkelijkheid onder ogen zien, die agressie in relatie tot het mannelijk
wezen in deze samenleving. Praat! En wel, nu zijn er steeds meer,
inderdaad,  …. Ik had er al over gesproken toen ik sprak over de
vrouwen, zo’n reclame enscenering van het lichaam van de man en die
uitdaagt, we weten ook wat dat allemaal bij een aantal vrouwen teweeg
kan brengen, en prikkelingen die van hetzelfde type zijn. Dus men is in
dezelfde…. is in dezelfde situatie behalve dat alles wat de realiteit
is van deze stimuli door de vrouw veel, veel belangrijker in onze
samenleving is dan dat hij is… Dus, wat moeten we doen? 

Gaan we onze fouten zoeken? Gaan we tegen onszelf zeggen:  in ieder
geval…. Wel, als we er zijn, op zaterdagavond… Ik weet het niet,
dan, het zijn de broers, het is de tijd... Kijk je daar naar? Hoewel er
sommigen zijn die vanuit dat gezichtspunt, niet het minimum aan decentie
hebben, zelfs wanneer ze in een gemeenschap zijn en onder broers en
zussen. Sommigen zijn niet voldoende waardig in de manier waarop ze hun
blik richten. Maar men kan tegen zichzelf zeggen dat men op
zaterdagavond sterk is. Maar wat zeer belangrijk is dat ons leven zich
niet alleen op zaterdagavond afspeelt, maar de hele week. Dus, wat moet
je doen in deze gemeenschap om te proberen kracht te vinden? En wat wil
dat concreet zeggen om dat evenwicht te vinden? Want, wat levert het op?
Het zorgt ervoor dat..., wanneer men in deze samenleving met [Arabisch,
God] wil zijn, leidt je noodzakelijkerwijs een onevenwichtig leven.
Onevenwichtig want men probeert je lichaam te prikkelen, men probeert je
instincten te prikkelen en jij, jij verlangt ernaar je hart te doen
leven. Je wil je beschermen. Wat wil dat nu zeggen? Dat wil zeggen dat
we moeten terugkeren naar een collectieve verantwoordelijkheid. Wat dat
betreft, richt ik me op de broers, die in feite dat werk moeten doen.
Want zonder persoonlijke inspanning val je, zonder persoonlijke
inspanning val je. Als je inderdaad niet let op je blik, je niet let op
je houding, je niet let op…. De eerste verantwoordelijkheid komt de
man toe. En dat vraagt om een echte prestatie van persoonlijke
spiritualiteit, een echte inspanning. Hoe nader je tot God komt, zoals
men gezien heeft, des te meer ben je verbonden met de elementen van het
geloof, des te meer zul je beschermd zijn tegen deze elementen, tegen
deze verleiding. Maar dat is niet voldoende, dat is niet voldoende. We
moeten vanuit dat gezichtspunt veel verder gaan in onze relatie met onze
principes en in onze relatie met elkaar. Wat zegt onze overlevering ons
van dit gezichtspunt? Het eerste ding dat ons duidelijk wordt gemaakt,
heel specifieke dingen. Ik ga u een verhaal vertellen. Men kent dit
verhaal. En kijk…. want wij, we spreken er niet over. Het onderwerp is
taboe. Je moet vooral niet de indruk geven dat je verleid wordt door wat
men je laat zien. Ik wil zeggen, alle mannen van de hele planeet worden
het wel, maar de moslims zijn beschermd. Wat onwaar is. Wat onwaar is.
En men ziet enorme gevoelens van onbehagen. Ik ontvang brieven en
getuigenissen die duidelijk maken... , de vrouw, van de kant van vrouwen
die bij hun echtgenoten deze situatie zien, want mannen spreken er
weinig over. Het onderwerp is enigszins taboe. Die situaties zien,
vanuit dat gezichtspunt, van enorme onevenwichtigheid. Dus, op een
gegeven moment moet de werkelijkheid onder ogen gezien worden. Wat moet
men doen om zich daartegen te beschermen? En wel, de profeet
[Arabisch]… Het is trouwens een authentieke hadith die is gebruikt
door een aantal geleerden om te benadrukken dat de niqaab, dat wil
zeggen het feit alleen de ogen van de vrouw te zien zijn, niet de
realiteit was in de tijd van de profeet [Arabisch]. Het was niet de
enige manier... en dus, die hebben het feit  benadrukt dat de hijab,
benadrukte het feit dat men het gezicht ziet. U kent de andere hadith
van dit gezichtspunt. Maar een van deze hadith is gebruikt omdat het een
hadith [Arabisch] is. De profeet [Arabisch] op een gegeven moment… Het
is een menselijk wezen en wij, wij weten dat hij die kwaliteit heeft,
menselijk te zijn. Hij staat model voor ons omdat hij menselijk is,
nietwaar? Hij staat model voor ons omdat hij menselijk is. En hoe is
hij, de profeet [Arabisch]? Op een dag zag hij een vrouw. En die vrouw
heeft, met haar voorkomen en haar fysieke uiterlijk, iets in hem
opgewekt. En de profeet [Arabisch], wat heeft hij gedaan op het moment
dat hij zich tot haar aangetrokken voelde? Hij heeft zich er vanaf
gekeerd naar zijn echtgenote. Zina [Arabisch]. Zina [Arabisch]. Hij
heeft zich afgewend. Hij werd dus aangetrokken door het ongeoorloofde,
aangezet door het ongeoorloofde en hij heeft zich beschermd met het
geoorloofde. In andere woorden, wat wil dat zeggen? Dat wil zeggen dat
de verleiding buiten bestaat. En doen alsof je nooit wordt verleid is
volledig onwaar.  Het is een leugen! De hele vraag is: wat moet men doen
om zich te beschermen? Nu, het eerste dat deze hadith ons leert... Deze
twee dingen zijn fundamenteel. Het eerste ding is: hoe weten wij dat de
profeet [Arabisch] deze ontwaking heeft gehad? Hoe heeft men...,  heeft
men het kunnen weten? Nu, we hebben het geweten omdat hij erover
gesproken heeft, nietwaar? Hij heeft het moeten zeggen aan een metgezel
die het ons heeft overgebracht in een authentieke hadith, nietwaar? Wat
in zijn hart is geweest, daarover heeft hij gesproken. Want de profeet
[Arabisch] - en dat is een grote les van de hadith. Want sommigen, ze
behouden de oppervlakkigheid van de hadith, en zeggen vervolgens: ‘dat
is wat hem is overkomen, hij is in het geoorloofde gaan zoeken tegen het
ongeoorloogde, hij is zich gaan beschermen in het geoorloofde. Maar er
is iets dat belangrijker is dan dat. Dat is dat hij erover gesproken
heeft. Dat wil zeggen dat de profeet [Arabisch] dingen van zijn
innerlijk heeft gezegd, dat er mannen zijn, hier, die nooit met iemand
zullen praten omdat ze nooit een luisterend oor zullen vinden, ze
beleven de dingen [een piepgeluid]: ik moet sterk zijn. Hij is volledig
vernield van binnen maar, als je hem ziet heb je de indruk dat hij nooit
een vrouw van voor of van opzij heeft bekeken. Hij is werkelijk moslim
in het geheel van zijn, van zijn… Het is niet waar! Sommigen onder ons
leven vanuit dat gezichtspunt. En de werkelijkheid, maar de profeet
[Arabisch], hij praat erover met zijn metgezellen. Hij praat erover.
Eerste les. Het tweede ding is inderdaad wat er wordt gezegd, de inhoud
van de hadith. En de inhoud van de hadith, wat is dat? Die is als volgt:
het geoorloofde beschermt tegen het ongeoorloofde.

24.00-28.25

Welnu, het eerste is…. dat moeten we tegen onszelf zeggen. Dat is dat
in deze gemeenschap en heel vroeg…. Ik spreek niet alleen over mensen
die getrouwd zijn, ik spreek over die jongeren die jonge adolescenten
zijn. Welnu, het is waar dat het voor de vrouwen, voor de meisjes
hetzelfde is. Daar hebben we vandaag al over gesproken. We gaan ons
concentreren op de mannen en ik zou graag willen dat u de waarheid onder
ogen ziet. Men moet in deze gemeenschap ophouden om systematisch te
spreken over ‘mijn rechten, mijn plichten’. Men moet eindelijk de
affectieve, emotionele, psychologische, menselijke realiteit bekijken
van deze realiteit... Want er is geen wet zonder mensen. En door
aanhoudend over wetten te spreken krijgt men de indruk dat mensen echte
robotten zijn. U ziet, de wetten werken, wanneer ze alleen voor robotten
zijn. Maar als er geen discours over het hart is hebben we niets aan die
wetten. Spreken over het hart om de wet te begrijpen. En wel, wat maken
jongeren vanuit dit gezichtspunt werkelijk mee? Wanneer op
vijftienjarige leeftijd, nee, tegenwoordig wanneer op dertienjarige,
veertienjarige, vijftienjarige, zestienjarige, zeventienjarige,
achttienjarige leeftijd in deze gemeenschap, je een jongeman bent, het
leven van je lichaam, de prikkels die je worden gegeven, vooral zoals u
weet, sommigen van u hebben gezien wat dat….de middelbare scholen, als
u leraar bent, als u ziet wat er zich op de universiteitsterreinen kan
afspelen, ik wil zeggen een jongeman die geen instinctieve prikkeling
heeft, of het nu op de middelbare school of op de universiteit is, is
niet normaal. Hij is niet normaal. In het soort gedrag, de manier die
men heeft om zich jegens elkaar te gedragen, is het normaal dat het er
is. Welnu, wat moet men zich herinneren als men ziet wat de profeet
(Arabisch) ervan zegt? Dat een van de manieren om je ook te beschermen
tegen een zwakte is erover te praten. Erover praten! En men moet in onze
islamitische opleiding, degenen die zich bezig houden met jongeren, dat
ze eindelijk  ophouden met hun te bedriegen. U weet wat... er zijn
verschillende leugens. Er is wat men bewust verzwijgen noemt, Jij, je
moet een perfecte moslim zijn, maar alles wat je in je hart beleeft daar
praten we niet over. Dat is niet waar. Dat wil zeggen dat men op een
gegeven moment deze jongeren moet begeleiden vanaf een… vanaf jonge
leeftijd, met de vragen die ze stellen. Je hebt het recht om alle vragen
die je lichaam stelt aan je geweten aan mij te stellen. Als ik je
opleider ben. Alles wat in je hoofd opkomt moet je kunnen vragen. En ik
zie niet waarom als Aisha (Arabisch) van de vrouwen van de Ansaar zegt:
gezegend zij de vrouwen van de Ansaar, die de schroom niet belet om
vragen te stellen, dat jij me vijftien eeuwen later belet vragen te
stellen onder het voorwendsel van valse schaamte. Men zit volledig in de
put waarbij alles een appel doet op onze instincten [...]. Ik voel
niets, ik zie niets, ik ben een goede moslim, papa, ik ben een goede
moslim, mama, ik ben een goede moslim, Aisha. Dat is niet waar, het is
een vorm van bewust verzwijgen. En dat bewust verzwijgen veronderstelt
dat men gaat [...] men kijkt naar wat de profeet (Arabisch), erover
heeft gesproken. Dus je moet erover kunnen spreken. Dus een jongere,
vanaf 12-13 jaar moet ook vragen hebben. De vragen die je hebt zijn
legitiem. Praat erover! Maar om er over te kunnen praten moeten er oren
zijn die geen oren van een beoordelaar maar oren van een metgezel zijn.
Een metgezel [….] en vervolgens raadgever. Maar dat wil zeggen, dat
men in feite de werkelijkheid onder ogen moet zien. Dat wanneer je vader
bent je ziet dat je zoon – en hetzelfde geldt voor de dochter – dat,
wanneer hij in deze samenleving 13 jaar is, 12 jaar zelfs. Ik wil
zeggen, een van onze zussen die vervangster op een school is komt op een
basisschool – 12 jaar!, op de basisschool, 12 jaar, is ze, het is een
zus, ze let heel erg op haar kleding, ze komt bij de deur. Een van de
jongens van 12 jaar drukt haar tegen de deur en zegt tegen haar:
‘ciao, baby’. (gelach). 12 jaar! Goed, je pakt hem, je tilt hem op,
je zet hem buiten, 12 jaar! 12 jaar, dat wil zeggen, u ziet een klein
beetje het soort gedrag waartoe dat zou mogen leiden. En de elementen
van verleiding, dat komt nu op de basisschool. Je hebt meisjes die goed
hebben begrepen hoe je verleidt. Je hebt er die kleding dragen, met van
die dingen die tot hier komen, net boven de, de... navel. Op de
basisschool!                       

28.25-31.29

Goed, de jongen die 12 jaar is. Een jongetje, moslim, heel braaf thuis,
hè, hij stelt nooit vragen over wat dan ook. Zegt hij niets? Ziet hij
niets? Wil hij niet dat men erover spreekt? Terwijl de profeet
[Arabisch] die een volwassene is, hij spreekt er over. Hij is een ander
voorbeeld. En wel, we moeten beginnen om de dingen vanaf daar aan te
pakken. De vragen, het proces dat ons in staat stelt om te begeleiden.
En dat is des te meer waar op achttienjarige leeftijd, en dat is des te
meer waar op twintigjarige leeftijd. 

Heel veel spreken er niet over. Maar wat is de realiteit? De realiteit
is dat tegenwoordig de jongeren in onze gemeenschap, die twintig jaar
zijn, die zich beschermd hebben voor het huwelijk, in de minderheid
zijn. Dat weet u goed. Dat de enkelen die hier zaterdagavond komen een
minderheid zijn in verhouding tot degenen die niet komen en die een
leven leiden dat ver van dat alles is. Want we praten er niet over. Want
we praten niet over deze realiteiten. Probeer ook te begeleiden in het
discours. Eerste element. En hier ook, zal het zijn, vanuit dat
gezichtspunt, te erkennen dat we de dialoog aan moeten gaan over deze
vragen, en de adolescenten moeten beschermen in een dialoog. En verder,
misschien dat sommigen het inderdaad zullen gaan uitproberen, maar
uitproberen met bescherming. Via het uitproberen, beginnen te
beschermen. En dit betekent tegen een jongeman zeggen: ‘ik spreek niet
met je over de islam als een ideaal dat je niet kunt bereiken maar de
islam is heel dicht bij jou, en begint al. Welke moslim dan ook begint
al door te erkennen: ‘Wat je meemaakt is normaal. De moeilijkheden die
je hebt zijn normaal. Dat je wordt aangetrokken, is normaal.’ Hoeveel
jongeren zijn er die achttien jaar zijn, en die hun broers die geworteld
zijn in de islam hun horen zeggen: ‘Het is normaal wat je meemaakt.
Wat nu belangrijk is is dat je weet hoe je je moet beschermen.’ Dat
wil zeggen dat men vertrekt vanuit het normale, en men probeert zich
liever te beschermen dan te spreken over een ideaal dat niemand ooit
bereikt. 

Goed, eerste element dus, een echte discours daarover, een echte
vorming. 

Een ding moet u begrijpen, een vorming die voor de moslims zou worden
gedaan zoals die werd gedaan in Marokko en in Algerije, is niet alleen
contraproductief in Europa maar zou catastrofaal kunnen zijn.
Catastrofaal, dat wil zeggen dat het contraproductief is wanneer men
hier niet over de dingen spreekt waarover men in het land van herkomst
niet spreekt. Want in het land van herkomst, bood dat bescherming, maar
hier nu, zijn de dingen hee anders. Dat kon bescherming bieden, een
stilte als deze, omdat men in een omgeving was die cultureel gezien
georiënteerd was via morele oriëntatiepunten. Maar dat is hier niet
het geval. Dus is men verplicht daarover te kunnen spreken. 

En verder u verbaast zich over de jongens - op twaalfjarige,
dertienjarige leeftijd weten ze dingen, beleven ze dingen, zien ze
dingen, horen ze dingen, zien ze gedragingen waarover men iets moet
kunnen zeggen. En vooral de innerlijke verscheurdheid verzachten die
veel jongeren tegenwoordig tot de leeftijd van het huwelijk ervaren.    
                         

31.29-37.24

Het tweede wat de Hadith ons gezegd heeft: ‘Het geoorloofde beschermt
tegen het ongeoorloofde.’ En de profeet [Arabisch] is naar zijn vrouw
gegaan om niet aangetrokken te worden door een andere vrouw. En daar, is
hij op dezelfde manier een werkelijk zeer belangrijke les aan het geven.
Wat wordt er geprikkeld in deze samenleving? Wat wordt er geprikkeld?
Alle dimensies van het instinct en van de seksualiteit. Als de profeet
[Arabisch] terugkeert om zijn vrouw te zien, wil dat zeggen, dat wat zij
hem geeft, hem beschermt tegen iets dat hij zou kunnen missen en dat hem
in de buitenwereld zou kunnen aantrekken, nietwaar? En wat zegt dat ons?
Dat brengt ons het vers van de Koran in herinnering [Arabisch]: zij zijn
kleding voor u, en u bent kleding voor haar. En we hebben op
verschillende niveaus een dimensie van bescherming. Op het niveau van de
adolescentie, op het niveau van de adolescentie... waardoor worden we
aangetrokken? We worden ook aangetrokken door fysieke nabijheid. En wat
– wat dat betreft – volkomen krankzinnig is in onze gemeenschap is
dat we doen alsof dat niet bestaat. En dat er binnen de familie dingen
zijn, in relatie tot onze eigen kinderen, waar men inderdaad behoefte
aan heeft: aan tederheid. Tederheid in relatie tot een jonge adolescente
vrouw, binnen haar familie, zelfs tot een jonge man binnen zijn familie.
Die nabijheid van tederheid, en die fysieke nabijheid: die heeft men
nodig. Het probleem is dat we doen alsof dat niet zo is. Men wil er niet
over spreken. En de profeet [Arabisch] men weet welk soort uitingen van
tederheid hij voor zijn echtgenotes had. En nee, men praat er niet over.
Dus, het eerste is, niet alleen ook praten, maar uitingen van tederheid
zijn van groot belang binnen families. Dat er, zelfs in relatie tot onze
kinderen, tot onze jonge kinderen, tot onze adolescenten, iets is van
fysieke bescherming. En men heeft er behoefte aan. Heden ten dage,
menselijke warmte voelen, een streling voelen, een aanwezigheid voelen
– wanneer het binnen het geoorloofde is -  in de ruimte van de
familie, ouders in relatie tot hun kinderen. Hoe staan we ervoor? Waarom
doet het zich zo niet voor? Waarom hebben we die vrees in relatie tot
tederheid? Welnu, dat is reeds voor het huwelijk, maar in het huwelijk
vervolgens. Het is een bepalend iets. Men gaat naar buiten en men ziet
al die beelden. Men gaat naar buiten en ziet al die instinctieve
stimuli. Men gaat terug naar huis en daar veronderstelt men dat er niets
zou moeten zijn. Welnu, wat zou kenmerkend moeten zijn? En wel, ik keer
me tot mijn broers en zeg nog een keer: ‘U zou moeite moeten doen’,
maar tot de vrouwen, tot de echtgenotes, onder wie degenen die zich
inderdaad gaan voorbereiden om te trouwen, degenen die getrouwd zijn,
degenen die het al zijn en die zien wat er zich in deze samenleving
kanvoordoen, dat men zich realiseert wat dat wil zeggen, een man in deze
samenleving beschermen met haar aanwezigheid, met tederheid, met
affectie en met het schenken van zichzelf. Om in de buitenwereld
beschermd te worden moet men thuis ontvangen. En voor een vrouw in een
westerse samenleving is het een vermenigvuldiging van affectie en gave. 


Laten we ophouden te denken: ‘Ik ben moslim, ik ben moslima, we gaan
een leven in vrede leiden.’ Dat is niet waar. Je bent moslim en
wanneer je naar buiten gaat word je in je lichaam aangevallen. En wat
aan een moslima wordt gevraagd in relatie tot haar echtgenoot is om de
mantel te zijn die hem zal beschermen tegen het ongeoorloofde. Precies
zoals Zina het heeft gedaan voor de profeet [Arabisch]. Wat wil dat
zeggen? Dat wil zeggen enorm veel affectieve aanwezigheid en
aanwezigheid van tederheid. Wel, natuurlijk is dat in beide richtingen.
Maar haar echtgenoot beschermen door de tederheid die men hem geeft is
hem voorzien van een bescherming in relatie tot de tederheid of de
seksualiteit waarop men bij hem appel doet. 

En het is waar op het niveau van de vorming. Kijk naar de profeet
[Arabisch]. Wat dat betreft zijn er ook ongelooflijke dingen. We zijn 
geremd, huiverig en leugenachtig. We zijn een beetje puriteins geworden.
We durven over bepaalde dingen niet te spreken. Kijk naar de Hadith van
de profeet [Arabisch]. Men weet dat toen Aisha [Arabisch] ongesteld was.
Dat wil zeggen dat seksuele omgang niet mogelijk was. De profeet
[Arabisch] met haar momenten van buitengewoon diepgaande tederheid had.
Zij zegt het: ‘Hij was buitengewoon teder.’ En hij had behoefte aan
een fysieke nabijheid met haar in de periode van ongesteldheid. Wat wil
dat zeggen? Dat wil zeggen dat de profeet [Arabisch] die ons voorbeeld
is, een behoefte aan tederheid en een behoefte aan affectie uitte in
relatie tot zijn vrouw en dat zij hem die affectie en die tederheid gaf.
Want men heeft het nodig. En vooral wanneer men zich in een samenleving
bevindt... a fortiori wanneer men in een samenleving leeft waarin alles
draait om het lichaam en het instinct, heb je noodzakelijkerwijs
behoefte aan bescherming. Dat is de mantel van je echtgenoot zijn. De
mantel zijn van …. en zelfs in relatie tot zijn … zelfs soms ….
Jonge meisjes kunnen zich bepaalde dingen niet realiseren. Dochters in
relatie tot hun vader. Tederheid aan zijn vader geven, is hem met
tederheid beschermen tegen dat waaraan men ….in de buitenwereld bij
hem appelleert. Teder met zijn vader zijn, teder in zijn gebaren zijn,
om fysiek aanwezig te zijn in iets dat nobel is in onze religie. Een
relatie tussen vader en  dochter die waardig is en natuurlijk niet in de
perversie zoals dat in bepaalde situaties het geval kan zijn [....].

37.24-41.17

Nee, we spreken over nabijheid, tederheid, nabijheid, eenvoudigweg over
de band die men geeft aan de aanwezigheid van zijn vader, de
aanwezigheid van zijn ziel. En wel, die tederheid is een bescherming. Ze
zijn kleding voor ons. En des te meer ook op het niveau van de, van de
reële wereld, van de behoefte van het leven van het lichaam. Van het
leven van het lichaam! En van het leven van het lichaam moet hij iets
vinden dat hem thuis gegeven wordt opdat hij niet door gemis wordt
aangetrokken in de buitenwereld. Wanneer je hebt…. wanneer je wordt
beschermd, wanneer je thuis ontvangt, ben je tegen de bekoringen in de
buitenwereld beschermd.

En wat ik u aan het vertellen ben, ik ben u aan het vertellen dat men
wat de rol van de moslima betreft, als echtgenote, als kind, als
echtgenote, men spreekt hier liever over: over het belang om tederheid
weten te geven en ook op het niveau van de seksualiteit weten te
schenken, hetgeen maakt dat een man het niet in de buitenwereld hoeft te
gaan zoeken. Want hij zou worden aangetrokken door wat hij mist.        
      

Het feit dat het de profeet [Arabisch] is overkomen, geeft aan hoe
belangrijk het is dat men zich hier thuis van bewust is, en in plaats
van naar zijn echtgenoot te kijken en te zeggen: ‘Waar kijk je
naar?’, zich op een gegeven moment de vraag stellen: ‘maar wat geef
ik hem zodat hij buiten kijkt?’. En dat is niet niets. Dat is niet
niets om hier over spreken en te zeggen dat men de affectieve kwaliteit
zowel van tederheid als van de dimensie van de seksualiteit bij onze
echtparen moet herzien. En wat dat betreft zou ik u graag iets willen
zeggen. Men moet ophouden te doen alsof. Alsof het bij onze echtparen
heden ten dage voldoende zou zijn dat men moslim is om niet te…. Ik
weet niet hoeveel keren per week ik bij echtparen van een crisissituatie
hoor waar er inderdaad sprake is van tekortkomingen wat de uiting van
tederheid betreft. Er zijn natuurlijk mannen die hun vrouw verwaarlozen,
maar er zijn ook vrouwen die, vanuit dat gezichtspunt, hun echtgenoot
volledig verwaarlozen. En dan, wat dat betreft, is er iets wat totaal
dwaas is. Er zijn dingen die normaal zijn en die geoorloofd of
ongeoorloofd kunnen worden. 

Kijk, ik geef u een voorbeeld. Dat men wordt geprikkeld door iets, dat
men wordt verleid door iets [Arabisch] [....]. Hij zegt ons: hij heeft
de dingen mooier gemaakt opdat dat ons aantrekt. Maar het thema van
aangetrokken en verleid worden, er is een goede verleiding en een
slechte verleiding, nietwaar? Wanneer deze verleiding haram is, is het
een slechte verleiding. Dat wil zeggen dat men naar dingen begint te
kijken waar je niet naar moet kijken, wanneer je begint te... In dat
geval word je verleid door dingen die je moet vermijden. Maar er zijn
verleidingen die van de orde van de Halal zijn. En wat dat betreft,
heeft men, bijvoorbeeld, afwijkende dingen. Men heeft de indruk, en
sommige vrouwen beleven het op deze manier en sommige mannen beleven het
op deze manier, dat, ‘omdat ik moslim ben, let op! Er zijn dingen waar
je niet mee spot! De verleiding is niet voor een moslim, begrijp je? De
moslim wordt nooit door iets verleid, hij is serieus! Een echte
robot.’ Dat is niet waar! Thuis moet - en niet alleen maar mag - een
echtgenote die goed begrepen heeft welke soort aanval een echtgenoot in
de buitenwereld ondergaat de dimensie van een verleiding in het huis
praktiseren. Men moet dat doen. Men moet thuis dingen vinden die van de
orde van verleiding zijn, tot aan de dimensie van het lichaam zijn en
tot aan de dimensie ….Het is geoorloofd, het is Halal. 

41.17- 45.00

Je draagt je hijaab niet, en je hebt niet dezelfde attitude met de man
met wie je leeft als die je hebt met alle mannen. Voor zover het de
verleiding betreft waarmee je in de buitenwereld kan bekoren is het:
nee. Voor zover het de verleiding betreft waarmee je binnen kan bekoren
is het: ja. Want het is een dimensie van zijn bescherming. Er is een
verleiding halal. En bij sommige vrouwen is er wanneer ze trouwen niets
meer van over. ‘Je moet me maar nemen zoals ik ben.’ Er is dan
absoluut geen dimensie meer, geen prikkeling van het leven meer die je
gaat beschermen tegen de instincten. Dat is helemaal verkeerd. Men is
niet…. Men leeft in een samenleving waarin men zich moet beschermen.
Die hele dimensie. Daarom moeten vrouwen als we over mannen spreken
aanwezig zijn, en moeten mannen als we over vrouwen spreken aanwezig
zijn. Want het is een gemeenschappelijke verantwoordelijkheid, we gaan
elkaar beschermen, met zijn tweeën. Jij bent mijn bescherming, ik ben
jouw bescherming. En het gaat mis door wat je mist. U kent de uitspraak:
een ketting is zo sterk als de zwakste schakel. Je kijkt... Als je de
stevigheid van een ketting wil weten, zoek dan zijn zwakste schakel. En
als bij een man, als bij een vrouw, zijn of haar zwakste schakel, zijn
of haar tederheid is, is het de behoefte aan tederheid, de behoefte aan
liefde, de behoefte aan fysieke nabijheid, zal het daar breken waar je
het hem/haar niet geeft. 

In een samenleving zoals de Europese samenleving, zoals de Franse
samenleving, is de druk die er op de dimensie van het hart, van de
emotie, van de tederheid en van de seksualiteit wordt gelegd zodanig dat
het iedere vrouw oplegt - begrijp me goed - dat het iedere moslima
oplegt de gave van tederheid, de gave van liefde, de gave van
bescherming van het lichaam in die samenleving veel meer te
vermenigvuldigen dan in een moslimsamenleving. Realiseert u zich wat ik
aan het zeggen ben? Ik ben u aan het zeggen: een man beschermen in deze
samenleving is een vermenigvuldiging van de gave van zichzelf. Hetgeen
wil zeggen: als ik niet wil dat je elders kijkt, ga ik ervoor zorgen dat
je me ziet. In de dimensie van de tederheid, en in de dimensie van het
lichaam en van de seksualiteit. Zo bescherm ik je, omdat Zina de profeet
[Arabisch] zo heeft beschermd. Want als de profeet er behoefte aan heeft
gehad, dan weet je wel dat ik het midden in Roubaix, midden in Noord
Frankrijk zeker nodig heb. Je moet jezelf niet bedriegen. Dus, nog een
keer, dat vraagt van de vrouwen een grote scherpzinnigheid in relatie
tot deze samenleving, en een grote scherpzinnigheid in relatie tot wat
werkelijk de dimensie van de man is. En verder moet je er ook over
praten. Moet je erover praten. Moet je durven in de [...], moet je
durven in de families, moet je erover durven te praten. Zoals de profeet
[Arabisch] erover heeft gesproken.   

De Hadith heeft twee dingen gezegd: praten om zich te beschermen, en
zich van binnen beschermen tegen wat kan ontbreken. 

Goed, dat is de eerste dimensie en men heeft gezien, en wat ziet men?
Men ziet een enorme onevenwichtigheid. Heden ten dage zijn er enorm veel
mannen die een vreselijk gemis ervaren, enorm veel vrouwen die een
vreselijk gemis ervaren. En dat komt omdat we er niet over spreken. Men
wil die realiteit niet onder ogen zien. Er zijn geleerden….u leest …
14e eeuw. Hij zegt u alles wat is toegestaan wat de orde van de
seksualiteit betreft om zijn echtgenoot te bevredigen. In de veertiende
eeuw! En als ik een pagina zou nemen en het hier publiekelijk voor u zou
lezen zouden sommigen er gechoqueerd door zijn. Men praat niet over die
dingen. Dat is voor de niet-moslims. Wij, men heeft een relatie met zijn
echtgenoot, men heeft een relatie met zijn vader, men heeft een relatie
van tederheid. Dat is een code! Wat dat betreft, is er [Arabisch], wat
dat betreft is er [Arabisch]. Behalve dat is er niets. En vervolgens zie
je echtparen die verscheurd raken omdat men er niet in slaagt de
realiteit onder ogen te zien. En vanuit dat gezichtspunt ondervinden de
mannen in onze gemeenschap buitengewoon moeilijke dingen. Dus, de
dialoog. Dus, terug naar de praktijk. Wat ik u gezegd heb door middel
van het voorbeeld van de profeet [Arabisch]. En dan nog wat anders. 

45.00-52.56

Men moet in deze gemeenschap absoluut strijden tegen de slechte
culturele gewoontes. Er zijn goede culturele gewoontes die uit de landen
van oorsprong zijn gekomen. Die moet men houden. Maar er zijn slechte
culturele gewoontes. En een van die slechte culturele gewoontes is –
ik  heb er al over gesproken – dat we over sommige dingen niet
spreken. Hè. Als je in een oosterse familie leeft – u ziet, ik begin
bij Egypte, vervolgens (lachje), Tunesië, Algerije, Marokko – men
spreek er niet over. Er wordt op die manier geleefd. Er wordt zo op die
manier geleefd dat je van binnen geveld bent maar je laat niets merken.
Je zit slecht in je hart, slecht in je lichaam, slecht in je zijn, maar
je spreekt er niet over. En tegen deze culturele kenmerken moet men
vechten. En ik heb u al een keer gezegd, wat de vrouwen betreft, toen ik
sprak over de situatie van de vrouwen, toen ik zei: ‘maar men moet de
vrouw zeggen dat men van haar houdt, dat men van haar houdt. Je moet
zeggen: ‘ik hou van jou’ en dat je dat moet laten zien. Een van onze
broeders, een broeder uit Algerije, is aan het eind van de lezing naar
me toegekomen om me te zeggen: ‘Het was een hele goede lezing. Ik vond
het heel goed. Maar weet je, wij, kunnen niet, wij slagen er niet in te
zeggen: ‘ik hou van jou’. Dat zit niet in onze cultuur.’ Toen zei
ik hem: ‘maar de islam zegt dat je het moet zeggen. Dus je moet de
islam voor laten gaan op je cultuur. En wanneer men midden in Frankrijk
leeft, moeten de islamitisch principes boven al onze culturele kenmerken
komen te staan. Het zijn culturele kenmerken die daar kunnen spelen maar
die hier niet werken. Noteer, noteer dat ik er zelfs niet zeker van ben
dat ze daar werken. Dus, dat wil zeggen dat hier de uitingen
vermenigvuldigd moeten worden. Waarom? Want heeft u gezien, wanneer u
tegenover uw televisietoestel zit, wanneer u een film kijkt…u een film
kijkt die verband houdt met welke situatie dan ook, hoe ze zich uiten?
Ze houden niet op erover te spreken. Het zit in het gangbare
vocabulaire. En wij? Nee! Je zegt niets, ik ben je vrouw in de islam, je
moet weten dat ik van je hou. Hé, ik ben je vrouw in de islam.
Vanzelfsprekend! En het is precies hetzelfde wat de mannen betreft. Dat
werkt niet. Die gebaren van bescherming, die woorden van bescherming. En
ik zeg het, op alle leeftijden van het leven, voor de jongeren, zelfs
adolescenten, voor degenen die zich gaan voorbereiden om te trouwen.
Voor de moeders, voor de….: men moet erover praten. Men moet strijden
tegen deze culturele kenmerken. 

Tweede dimensie die een probleem met zich meebrengt. Dat is ook een
nogal belangrijk probleem. Ik ga er veel nadruk opleggen. Het is dan ook
de rol van de man vandaag de dag. En ook wat dat betreft realiseert men
zich in deze gemeenschap niet dat als men niet tegen deze situatie
ageert, we voor echte brokken zullen komen te staan. Wat is de
werkelijkheid? Dat is dat onder de meest verzwakte gemeenschappen in de
Franse samenleving, bijvoorbeeld – laten we alleen dat voorbeeld nemen
– en, in het bijzonder in het noorden van Frankrijk, dat wil zeggen :
wat ons vandaag de dag nogal raakt, de gemeenschap of de gemeenschappen
die het meest worden getroffen door werkloosheid, tekort aan
werkgelegenheid, gemeenschappen zijn van migrantenafkomst. Waarin
jongens of mannen met een diploma middelbare school plus nog 2, 3, 5
jaar studie erna leven, die werkloos zijn, getroffen door de
werkloosheid, en die, vanuit dat gezichtspunt, op twee niveaus van hun
zijn worden geraakt. Het eerste is het beeld dat men van zichzelf heeft.
Ik zou u er toch graag aan willen herinneren dat wanneer je werkloos
bent in een samenleving, je een lager beeld van je zelf hebt. De
samenleving is je aan het zeggen: je bent nergens goed voor. Eens?
Welnu, men weet het in alle sociologische studies. Men weet wat een man
of een echtpaar kan verstoren, breken, stukmaken, dat is de situatie van
de werkloosheid. En wat dat voor ons moet betekenen, dat weten we. Dat
wil zeggen, het is een uitzonderingssituatie. Nu koesteren sommigen - ik
weet zelfs niet hoe ze het doen – hun situatie van werkloosheid.
sommigen zeggen zelfs: ‘ik ben werkloos omdat ik ‘baroua’ doe. Dat
is het toppunt! Je profiteert van de steun van de staat om ‘baroua’
te doen. Nu, daar heb je ongelijk in. Je hebt ongelijk. Van A tot Z.
Werkloos zijn is een situatie waartegen men vecht totdat men weer werk
vindt. En men weet dat men niet makkelijk weer werk vindt. Maar in welke
situatie leeft men tegenwoordig in de gemeenschap? Als we naar onze
jongeren kijken, op dit moment, in onze buitenwijken. Wat biedt men hen
als toekomst? Wat ziet een jongere van vijftien jaar, een jongeman van
vijftien jaar in de samenleving waarin we leven van zijn eigen beeld als
valorisatie? Wat is men hem aan het zeggen? Je bent.... Allereerst heb
je drie gebreken. Je bent moslim, of van oorsprong of Arabisch. Eens? Je
bent slecht op school of je bent werkloos. Verder woon je ook nog in een
buitenwijk. Dat is drie keer de marge. 

De relatie die men heeft in relatie tot zichzelf, de relatie ten
opzichte van het beeld dat jongeren van zichzelf aan het ontwikkelen
zijn en die zelfs volwassenen van zichzelf vandaag de dag aan het
ontwikkelen zijn in deze samenleving..., het is een beschadigd beeld.
Beter gezegd, om explicieter te zijn, een geremd beeld. En heden ten
dage ziet men in deze Franse samenleving onder de moslims niet veel
mannen met een zelfbeeld dat een beeld van zelfrespect is.  

Welnu, men doet alsof het niet bestaat. Maar sommigen keren terug naar
huis. Er is niet veel werk. En als er werk is kan het vernederend werk
zijn of werk dat onder het niveau is in relatie tot wat men is. Er zijn
jongeren die een diploma van de middelbare school hebben, plus ik weet
niet wat en die niets vinden. En bovendien is er in een buitenwijk geen
toekomst. Men heeft niets om hun te geven. Onze jongere die zo is op
vijftienjarige leeftijd of op zeventienjarige leeftijd - crimineel,
marginaal, in de buitenwijk - , maar wat zal hij zijn op dertigjarige
leeftijd? Welk beeld heeft hij van zichzelf? Welk beeld hebben die
jongeren van zichzelf? Wanneer u hen ziet gillen zoals ze gillen,
kapotmaken zoals ze kapotmaken, schreeuwen zoals ze schreeuwen of
verwerpen zoals ze verwerpen, is dat geen teken van trots. Het is een
teken van malaise. Kijk, ze zijn trots om te verbergen dat het niet goed
gaat. Dat het beeld dat ze van zichzelf hebben ondermijnd wordt. Zoals
men me een keer vertelde. Je bent in een metro, je kijkt hem recht in de
ogen en hij wil je op je bek slaan. Je kijkt hem te lang aan. Je kijkt
hem te lang aan, dat wil zeggen dat je hem geneert. Het is een blik die
gericht is op jou, je voelt je er helemaal op je gemak bij. Vandaag de
dag is het de realiteit van de meerderheid van de moslimgemeenschap in
Frankrijk. Mannen, jongeren in de mannelijke betekenis van het woord,
die een beeld van zichzelf hebben, gezien de samenleving, dat loopt via
de werkloosheid of dat loopt via de criminaliteit of dat loopt via de
marge. En dat, bovendien loopt via de ontkenning van aanzien vanwege het
feit dat je een Arabier bent. Racisme, tekort aan werkgelegenheid, marge
van de samenleving... Het is een uiterst negatief zelfbeeld en dat raakt
vandaag de dag een meerderheid van de gemeenschap. Wat moet men nu doen,
een echtpaar... Hoe reageert men op wat de islam ons zegt? Neem je
verantwoordelijkheden in je familie. En men ziet bovendien dingen die
absoluut ongelooflijk beginnen te worden. Behalve meisjes die een hijab
dragen en die - om zo te zeggen - geen of heel weinig werk vinden in de
Franse samenleving, vinden meisjes van migrantenafkomst die geen hijab
dragen en die zich niet kleden volgens de moslimnormen meer werk dan
mannen. En, in sommige situaties werkt de vrouw, brengt de vrouw het
geld thuis binnen.-

De ander kan niet, hij heeft een beeld van zichzelf dat beschadigd is.
Welk beeld levert dat in relatie tot onze moslimreferenties? Dat levert
verscheurde wezens. Verscheurd. Of, we hebben momenteel bijvoorbeeld een
groep Bosniërs die gekomen zijn en die werken. Men neemt veel meer
vrouwen dan mannen aan. Men neemt veel meer vrouwen dan mannen aan. En
de jonge vrouwen vinden nu meer…. En u heeft mannen die in deze
samenleving gevestigd zijn en geen werk vinden en tegelijkertijd zien
ze, om zich heen, hun eigen zussen, hun eigen vrouwen werken. Het feit
dat de vrouw werkt, dat is voor ons het probleem niet. Wat is het
probleem dat mij vandaag bezig houdt en dat ik op een bijzonder heldere
manier zou willen benadrukken? Het feit dat de rol, en het beeld dat de
mannen van zichzelf hebben in de Franse samenleving, in een samenleving
die het sterkst geraakt is...  in een gemeenschap die het sterkst
geraakt is door de werkloosheid, een beschadigd beeld is. Beschadigd. En
dat als deze gemeenschap niet samen, op het hele sociale terrein, werkt
om tegen deze werkloosheid te vechten, om een aanwezigheid te krijgen,
om te re-integreren, via de wegen van werk, een aanwezigheid die een
aanwezigheid is die zich veel duidelijker doet gelden, zal men wezens
met complexen blijven voortbrengen. 

En dat is een van de grote problemen. Vandaag de dag, op het gebied van
werk… Ik wil zeggen, ik werk met een aantal broeders die in de maroua
zijn. Ik wil zeggen, je voelt dat het niet goed met ze gaat. Ze hebben
soms geen werk, ze besteden veel energie in de maroua. Ze zijn er slecht
aan toe. En ze gaan terug naar huis. Ze zijn al niet vaak thuis maar als
ze naar huis gaan is er geen werk, weinig geld. En het beeld? Men is
zelfs niet in staat om het huis te houden! Men is zelfs niet in staat om
het huis te houden. Het is mijn verantwoordelijkheid voor God maar het
lukt me niet. Wat geeft deze samenleving mij? Het geeft me na jaren van
studie, na een opleiding: niets. En een uiterst negatief beeld. Als men
die realiteit niet onder ogen ziet begrijpt men het niet. Veel vrouwen
begrijpen niet dat, soms, het probleem daar vandaan komt. Een man die
verscheurd is omdat hij niet erkend wordt. En dat is in de islam iets
dat zeer belangrijk is, dat sociologisch gezien wordt erkend in alle
samenlevingen. Het krijgen van waardering door werk. Als je geen werk
hebt, daal je in aanzien. 

En dat is de werkelijkheid van veel van onze jongeren nu. Wat is het
perspectief wat werk betreft voor hen? Geen!  Een samenleving die hen
niet moet en die hen marginaliseert of die hen soms duwt in de richting
van zelfmarginalisering. En aan hen te geloven dat zij degenen zijn die
bepalen terwijl ze in feit ondergaan. 

Goed, laten we de werkelijkheid onder ogen zien. De meerderheid van onze
gemeenschap bevindt zich in deze situatie. Degenen die, vandaag de dag,
werk hebben en erin slagen om een evenwicht te hebben, door middel van
hun werk, in een familiale omgeving, vormen een minderheid. Een
minderheid. En dat is dus een echt probleem voor de status van de man.
Nu, in de kern….stel je voor dat we in een uiterst klassieke les over
de islam zitten. De man, verantwoordelijk voor zijn familie, beheert
zijn situatie in de samenleving, brengt het geld binnen, leidt de
familie naar het beste. Ah! Je zegt dat tegen iemand, en die zal je
zeggen…. Waar wil je dat ik ze neerzet? Ik heb geen geld. Ik ben in
deze samenleving in diskrediet geraakt. Waar praat je over? Je praat
over een islam die zo ver weg is. Die niets met mijn realiteit te maken
heeft. Een islamitisch discours dat de dingen niet onder ogen ziet. Wat
de mensen betreft, de mannen in dit geval. Dat is immers ons onderwerp.
Die leven in zoveel wanorde in relatie tot hun sociale verbintenis dat
men het discours moet hernemen vanaf die realiteit, opnieuw construeren.
Men moet het geheel van ons discours herzien in relatie daarmee. Vrouwen
moeten zich ook realiseren dat ze begripvoller moeten zijn, en veel meer
aanwezig in het construeren van het beeld dat mannen van zichzelf
vormen. 

Derde gebied, de een na laatste voor mijn conclusie. Dat is het gebied
van de familie.  Welnu, u heeft opgemerkt dat op persoonlijk gebied er
sprake is van onevenwichtigheden, verscheurdheid. Op emotioneel gebied,
op affectief gebied. Ook wat dat betreft, we hebben het net gezegd: we
praten er niet over, we doen alsof we sterk zijn. In feite zijn we
buitengewoon zwak. En over die setting in de gemeenschap waarin mannen,
daar praat men niet over. Goed, op persoonlijk gebied is het al niet zo
best. Want men praat er niet over, want men doet alsof. En het ergste
voor iemand die met God is, het ergste voor iemand die oprecht wil zijn
is deze formulering: doen alsof, die enscenering.  

We hebben het dus op persoonlijk vlak bekeken. Nu, bekijken we het op
het gebied van werk. We hebben net gesproken over het zelfbeeld dat
uiterst negatief is. Een samenleving die je verwerpt. Werkloosheid die
je treft. En verder, bovendien, een marginaliteit die je buitengewoon
krachtig treft, buitengewoon krachtig. Ik had het al in herinnering
gebracht. Terwijl ze nog geen 10% van de Franse bevolking
vertegenwoordigen, vertegenwoordigen de bevolkingsgroepen die uit de
Maghreb afkomstig zijn, dus voornamelijk moslim, 25% van de
gevangenispopulatie op het Franse grondgebied. Dat betekent dat het
dramatisch is. De werkelijkheid is dat het dramatisch is. Er is geen
waardering. Er is nu een situatie in de…. Wat zegt men nu in de
families, in de westerse wereld? En ook wat dat betreft, sta me toe om u
te zeggen. ‘Het is genoeg, hè. De discours die ons zouden maken, ons,
 specifiek, ons, de moslims,….’ Daar moet ik nu om lachen. Sommigen
zeggen van: ‘Wij, de moslims, de familie, dat zit zo. En ze houden een
super theoretische lezing over de moslimfamilie. Ook wat dat betreft: op
duizenden lichtjaren afstand van de werkelijkheid. En ze spreken van een
ideaal. Wacht, het is genoeg nu. Men wil een echte moslimfamilie. Maar
men wil het niet gedacht in het ideale. Men wil dat ze uitgaat van onze
werkelijkheid. En wat is onze werkelijkheid? Dat we vandaag de dag op
exact dezelfde manier leven als de andere families in Europa. Dezelfde
crises, dezelfde problemen. Het aantal scheidingen is zich aan het
vermenigvuldigen. De verschillende vormen gedrag worden bevestigd.
Binnen moslimfamilies komt incest voor, binnen moslimfamilies komt
misbruik voor. Binnen moslimfamilies komt, op dezelfde manier geweld,
geweld jegens kinderen, geweld jegens vrouwen voor. Binnen
moslimfamilies is er sprake van hetzelfde soort disfunctioneren wat de
positie van de vader betreft, de positie van de vader in de
familierelatie. Precies hetzelfde soort. 

Wij hebben principes en we zeggen tegen onszelf: ‘let op! We moeten
onszelf beschermen. En dat is goed. We moeten over deze principes
spreken. Maar we moeten de realiteit in ogenschouw nemen. Wat doe ik met
de principes die ik heb en de werkelijkheid die de gemeenschap ervaart,
om die twee dingen, met elkaar te verbinden? Hoe doen we dat? Wat voor
een les moet ik doorgeven aan mijn gemeenschap zodat men de principes
begrijpt, maar dat men uitgaat van de realiteit? Dat men niet zegt: daar
zijn de principes en dat de mensen vervolgens tegen zichzelf zeggen: dat
duurt zo lang, ik zal er nooit in slagen. 

De post die ik vandaag de dag ontvang gaat over incest, over geweld. Er
zijn situaties waarin de broeder aan het praten is met de gehele
Republiek in zijn plaats, of zelfs in zijn wijk, of zelfs op landelijk
niveau, de daroua. Je kijkt naar zijn kinderen, maar je bent bang. Je
bent bang, waarom? Omdat zijn vrouw of degenen om je heen zeggen: wacht,
wacht, hij is afwezig, hij kan zijn kinderen niet opvoeden. Hij gaat de
planeet opvoeden.                          

Wat wil dat zeggen? Dat wil zeggen dat vanaf een bepaald moment men ook
op het niveau van het gezin de verbinding moet maken. Wat zeggen de
studies heden ten dage die relevant zijn op het gebied van het gezin of
die ons dingen zeggen die ons zouden kunnen interesseren? Twee of drie
dingen die we kunnen gebruiken. We zullen zien dat we precies hetzelfde
zijn als de anderen. 

Eerste aspect in relatie tot de man. We leven in een tijd waarin zich
iets duidelijk manifesteert. Wat is dat? Dat is het syndroom van de
afwezige vader. Het syndroom van de afwezige vader, daar hebben we al
over gesproken. Wat is dat? Hij is er. Dat betekent niet dat het een
eenoudergezin is. Hij is er maar op het gebied van het beheren van de
familiezaken is hij volledig afwezig. Zelfs in de relatie met zijn
kinderen. Hij is alleen de autoriteit die verbiedt, nooit de autoriteit
die opbouwend is. Dus het fenomeen van de autoriteit wordt al ter
discussie gesteld. Want  traditioneel in onze families in Egypte wanneer
er een papa was, waren er dingen …. ‘Zo is het, hij heeft het
gezegd, zo is het. Hij heeft gezegd daar, dan is het daar. Je moet
niet….’ Papa had een autoriteit, hij had een aanwezigheid. Hij was
het symbool van de autoriteit. Dat is aan het afbrokkelen. Waarom? Omdat
we in een samenleving van dialoog en begrip leven. Ik gehoorzaam alleen
aan een bevel als ik het begrepen heb. En niet omdat je mijn vader bent
en ik naar je luister. Maar hier moet ik het begrijpen om het te doen.
En wij met onze relatie met traditie, met autoriteit zeggen tegen
onszelf: Hé, wie denkt hij wel dat hij is. Hij gaat me zeggen, zo is
het. Nee, ik begin te discussiëren. En ik persoonlijk zie dingen:
[Arabisch]. Dat wil zeggen, op een gegeven moment zeg ik hem: Oh, Oh,
Maar waar blijf ik? Zelfs in relatie tot mijn eigen kinderen zijn er
dingen waarvan ik me niet kan voorstellen dat ik mijn vader daar vragen
over zou stellen of hem daarover zou ondervragen. Iemand die uiterst
open was, uiterst…. Die de discussie uitlokte. Ik had een vader…. en
een moeder. Ze lokten discussies uit. Daar hielden ze van in de familie.
Maar zelfs dan zeg je tegen jezelf: Wacht. Ik weet het niet, hoor. Ik ga
hem niet zomaar iets vragen. En nu heb je kinderen en op een gegeven
moment stellen ze je vragen waarvan je je niet zou kunnen voorstellen
dat je er een honderdste van zou vragen. Maar voor hem is het niet dat
zo dat hij iets slechts aan het doen is. Hij is eraan gewend. Ik ga naar
de docent, ik ga naar de onderwijzeres, ik ga naar de onderwijzer, ik
stel vragen. Dat is het. Ik heb een vraag en jij antwoordt mij. Welnu,
voor jouw zoon of voor jouw dochter is het een teken van respect dat
hij/zij je vragen komt stellen. En jij met je oude….Jij zegt: maar wat
vraagt hij me nu? Jij zit - het feit dat hij je een vraag stelt om
begrepen te worden - met die oude traditie dat je die vragen niet mag
stellen. Maar hij stelt je die vraag. Het is in feite het bewijs dat hij
iets van jou verwacht. En zou je kunnen denken dat het een vraag te veel
is? Welnu, het is een zo noodzakelijke vraag. En hij komt de vraag aan
jou stellen. Het feit dat hij de vraag aan jou stelt is een teken van
vertrouwen. Ik stel de vraag aan mijn vader. Ik stel de vraag aan mijn
moeder. Hij had ook zijn mond kunnen houden. Het feit dat hij de vraag
stelt is een teken van vertrouwen. Jij zou de indruk kunnen hebben dat
het een teken van agressie is. Dat is je zoon niet meer, dat is je
dochter niet meer. Maar hij bevindt zich in een samenleving waarin
autoriteit bespreekbaar is. Autoriteit is bespreekbaar. Ik doe iets niet
als ik het niet begrijp. En kinderen hebben hier, vanuit dit
gezichtspunt, behoefte aan. 

       

Q37 1.03.18

Welnu voor de vaders zijn er enorm veel dingen ingrijpend gewijzigd. Aan
de ene kant zijn ze in het gezin aanwezig zonder aanwezig te zijn. En
wat merkt men? Dat er steeds meer vrouwen zijn die kunnen werken en de
gezinssituatie managen. En mannen die aanwezig zijn, maar alleen
aanwezig zijn als er sprake is van verbieden. En verder spelen vrouwen,
soms, die rol. Als de zoon iets verboden moet worden: ‘ga het aan je
vader vragen!’ En de papa [Arabisch]: Wat? Ja of nee. Goed, ik ben de
morele orde, ik ben totaal afwezig maar ik ga je ja of nee zeggen. 

Wat betreft het vormen van de identiteit in het gezin en de rol die de
vader moet spelen op het gebied van aanwezigheid en ook op het gebied
van een autoriteit die begeleidt en niet van een autoriteit die
eenvoudigweg verbiedt, zegt men precies hetzelfde. En wat dat betreft
moeten we heden ten dage duidelijk zijn. De moslimgezinnen vormen geen
uitzondering op de regel. De vader is op dezelfde manier afwezig. En de
echtgenoot vervult zijn rol niet, op dezelfde manier. Op dezelfde manier
voor de televisie zitten, op dezelfde manier op zijn werk zijn. Op
dezelfde manier afstand doen binnenshuis. Op dezelfde manier afstand
doen op het niveau van de dialoog. En het ergste is dat veel vrouwen en
veel kinderen het toegeven. En zo leven. En het bevestigen. 

Welnu, vanaf een bepaald moment moeten er twee dingen gezegd worden. Men
moet tegen de mannen zeggen: Het is genoeg! Ik wil zeggen dat er in het
gezin moet worden hergeïnvesteerd. Het heeft geen zin om tienduizend
lessen over het gezin in de islam te geven. Begin met er genoeg van te
hebben om de dingen altijd theoretisch te benaderen. Het gezin in de
islam is voor ons heel belangrijk. Men spreekt over het ideaal van het
gezin in de islam en men kijkt niet naar onze werkelijkheid. 

Maar wat is dat, het moslimgezin midden in Roubaix in het jaar 2001? Wat
moet er gebeuren om ervoor te zorgen dat men erin kan slagen om een
gezin te hebben? Wat zou worden gezegd: Zo zou je moeten zijn, zo zou je
moeten zijn. En van voorwaardelijke wijs naar voorwaardelijke wijs. Men
vergeet de aantonende wijs tegenwoordige tijd. En de aantonende wijs
tegenwoordige tijd is echt met de voeten in de werkelijkheid. 

En welnu, dat wil in feite zeggen dat de mannen en degenen die er zijn
in het veld van hun gezin herinvesteren. Dat wil zeggen dat ze vanaf een
bepaald moment een rol hebben van begeleider, een rol van aanwezigheid.
Maar degenen die participeren in hun gezin moeten ook die rol spelen. En
wat vraag ik wat dat betreft? Dat de vrouwen, de echtgenotes,
weigeren... weigeren als een van de islamitische principes die vandaag
de dag het meest noodzakelijk zijn voor het gezin dat de man niet alleen
de waarborg van het verbodene wordt of de autoriteit van het leven. En
in het gezin moet men praten. Dat zij weigert, dat wil zeggen met de
energie die een vrouw moet hebben om een gezin en een echtpaar te
redden, en zegt: wacht, we willen dat je praat, we willen dat je er
bent, we willen dat je meedoet met iets van het leven van het gezin.
Welnu, dat is moeilijk. Maar je moet volhouden. Je moet strijden tegen
slechte gewoontes die zeggen (….) Nee, je moet er zijn! Welnu, dat
zijn simpele dingen. Ik leg daar veel nadruk op. Ik heb er over
gesproken toen het ging over …. We eten samen, en je bent er met ons.
Je bent er met ons om te eten. We eten samen. Het is niet zo dat wanneer
je komt, je eet en wij ervoor hebben gegeten of wij erna hebben gegeten.
Er zijn dingen die we samen doen. Je hebt een plaats hier. Zie je die
stoel, dat is jouw plaats. Het is niet jouw plaats om te verbieden, het
is jouw plaats om met ons te leven. Er is hier geen afwezige man. Je
bent met ons aanwezig, je bent aanwezig om constructief te zijn. En het
is een islamitische orde. Dat wil zeggen dat de vrouwen moeten…, hun
echtgenoot moeten aansporen. En de echtgenoot moet het begrijpen. Je
bent er niet om te verbieden. Je bent er niet om eenvoudigweg ’s
avonds te komen eten en ’s ochtends te gaan werken. Je bent er om met
ons samen te leven. Op bepaalde momenten geef je ons… ‘oh, men kan
niet de hele tijd iets van mij vragen! Ik leef een overbelast leven!’.
Maar er zijn momenten waarop niemand zich bemoeit met het gezin. Men
bouwt samen, want je moet er zijn. Je moet aanwezig zijn. En wat dat
betreft vraagt dat aan vrouwen om die positieve en uiterst veeleisende
houding te hebben. En verder ook, dat gaat niet eenvoudigweg door middel
van orders. Het zijn manieren om met haar echtgenoot te praten. Het is
ook een manier om zijn mening te vragen. Het is ook een manier om
discussie uit te lokken. Het is ook een manier om hem te zeggen.
‘luister, een van onze kinderen of iemand die ik ken zegt dat. Wat
denk je daarvan? Ik stel je een vraag, je moet me antwoorden.’ Het is
een manier om tegen iemand te zeggen: je hebt een plaats in dit huis.
Eigenlijk zijn er veel te veel vrouwen die uiteindelijk van ontmoediging
naar ontmoediging... U weet het ergste is die ontmoediging of die manier
van zijn die maakt dat men zegt: ‘ok, goed’ en vervolgens laat men
het.                

                      

Q37 1.08.05

Dan ga je op je gezicht. Dat kan een jaar duren, twee jaar. Zoals een
vrouw die aan haar echtgenoot niet die affectieve aanwezigheid en die
seksuele aanwezigheid geeft… want daar zijn. Daarna is het een ramp.
Want men blijft menselijke wezens, en in het bijzonder, in Europa…..
En wel, op dezelfde manier moet hier de aanwezigheid gestimuleerd
worden. Maar men moet goed begrijpen. Ik kan met mannen praten en
zeggen: ‘je moet je plaats in het huis innemen’. Maar wat dat
betreft is de rol van de echtgenotes vanuit dat gezichtspunt
noodzakelijk. Die rol is fundamenteel. Je neemt je… U weet, men neemt
een plaats in op een plek op de manier waarop men die aan ons geeft. De
manier waarop men het aan ons geeft, komt van de echtgenotes, van de
vrouwen. Zij moet aan een man zijn plaats geven. Door de vragen die ze
hem stelt, niet eenvoudigweg door orders te geven. 

En er is nog iets anders. En wat dat betreft richt ik me op de kinderen.
Dat is ook heel belangrijk. Hoeveel van u zijn in een gezin waar u nu
bent gegaan…. Men spreekt van het syndroom van de afwezige vader. Wie
is er naar zijn vader gegaan om te zeggen: Maar wat zeg je, papa. Je
kunt me vertellen wat je wil. Je kunt me vertellen wat je vandaag hebt
meegemaakt. Je kunt me over je kindertijd vertellen. Je kunt me zeggen
hoe je in elkaar zit, wat je gedaan hebt. Hoeveel kinderen, jongens of
meisjes, gaan naar hun vader en stellen hem een vraag en zeggen hem:
‘Maar je hebt je plaats. Ik ben geïnteresseerd in je, papa. Welnu,
sommigen hebben net de tijd om thuis te komen en vervolgens zeggen ze:
‘Nee, ik mag niet uit, nee ik mag dit niet doen.’ Maar hoeveel zijn
er die dit wel begrepen hebben? Ik wil graag dat papa bij ons thuis is.
Ik heb vragen die ik hem wil stellen. Papa, ik ben geïnteresseerd in
je. Ik hou van je, ik ben geïnteresseerd in je. Wat doe je, hoe leef
je, wat is je werk, wat raakt je? 

Aan zijn vader vragen, een vraag aan zijn vader stellen zodat hij zijn
plaats binnenhuis krijgt. Dat is de hoofdzaak. Dat is de hoofdzaak! En
dat vraagt om werkelijk vragen te stellen om tegen dit syndroom van de
afwezige vader te strijden.                

Maar serieus. Hoeveel zijn er die, vanuit dit gezichtspunt, deze vragen
stellen? Dus dat wil zeggen dat men in het gezin zijn plaats moet
vinden. En men weet ook, dat het begrip van verantwoordelijk zijn voor
thuis, die  uit de islam komt, wordt beschadigd in relatie tot de
situatie waarover ik net gesproken heb. En wat dat betreft denk ik dat
er een echt engagement is dat we moeten begrijpen wat dat
structuurverlies in de gezinnen betreft. In relatie tot het sociale
engagement om werk te kunnen vinden. Maar ook in relatie tot de inzet
van de echtgenotes in dat kader. 

Maar u heeft het goed begrepen, ik spreek niet alleen over mannen en hun
echtgenotes. Ik spreek ook over de kinderen. Ik wil zeggen, maak een
plaats voor uw vader in het gezin. Zelfs als hij het niet neemt. Maar
een vraag, op een goed moment. Een bezorgdheid. Als het zijn zoon, als
het zijn dochter is die zegt: ik ben geïnteresseerd in je, is dat ook
een manier om een nieuwe gezinssetting te maken. 

De conclusie, om te eindigen, is als volgt. We hebben aandacht besteed
aan de affectieve dimensie, de dimensie van de innerlijke
onevenwichtigheid. We hebben ook aandacht besteed aan de dimensie van de
relatie tot de samenleving, met de extreem negatieve zelfbeelden. Mannen
beleven dit op een uiterst moeilijke manier. Het feit dat we ook over
dat alles moeten praten. Het feit dat men over dat alles moet praten.
Zoals de profeet [Arabisch] er over sprak. En verder dat men een setting
maakt, die een setting van het gezin is, dat men in dialoog gaat. Er
moet gesproken worden. Men is op de plaats. En dat men ook eisen stelt. 

Heden ten dage, een gezin stichten, een man beschermen – begrijp goed
wat ik zeg – is een jihad. Het is een inspanning van een hele
gemeenschap. Maar ook van de vrouwen, vanuit dat gezichtspunt. En ik
vind het jammer vrouwen te zien die deelnemen aan hun moslimgebruiken en
die vergeten dat alvorens eenvoudigweg gelovigen te zijn ze vrouwen
zijn. Je moet een vrouw zijn die het geloof draagt. Je moet niet een
wezen zijn die het geloof draagt en die vergeet dat ze een vrouw is. En
een vrouw in onze… De islam heeft ons nooit gevraagd om van het
natuurlijke af te zien. Men heeft ons gevraagd het niet belangrijk te
vinden. Dus een vrouw moet een gelovige vrouw blijven wetend wat de
behoeften zijn van een man, wetend wat de zwaktes van een man zijn,
wetend wat het is om een echtgenoot te zijn, wetend wat het is om
adolescent te zijn, en dat die verantwoordelijkheid ook de hare is. Dat
maakt – we komen terug op deze orde - deel uit van haar
verantwoordelijkheden. Van haar verantwoordelijkheden als vrouw. En ook
als vrouw die het geloof draagt. En het is niet zo dat omdat we twee
moslims zijn – je bent moslim, ik ben moslima – het gaat werken. 

Evenals u zich alles moet herinneren wat ik gezegd heb over de kwestie
van de vrouw, moet u alles herinneren van wat ik gezegd heb over de
kwestie van de man. En vervolgens werken aan het beeld dat de mannen van
zichzelf hebben. Er is werk te doen. Het innerlijk evenwicht door middel
van discussie. Het sociale werk door middel van het feit dat werkelijk
plaats gegeven moet worden … 

En een laatste element: strijden tegen elk cultureel kenmerk of het nu
Algerijns, Marokkaans, Tunesisch, Turks, Egyptisch is dat ons de
islamitische principes zou kunnen doen vergeten en dat contraproductief
is in de Franse samenleving. 

Ook al zouden we in onze samenlevingen van oorsprong of culturen van
oorsprong niet praten, midden in Europa moeten we praten. Ook al staat
autoriteit in de samenlevingen van oorsprong niet ter discussie, in het
hart van Europa is het bespreekbaar. En men praat. En men discussieert.
En men discussieert met zijn kinderen. Ook al vinden midden in onze
culturen van oorsprong de verhoudingen tussen een man en een vrouw
plaats via de stilte van de aanwezigheid van de ander, midden in Europa
moet je praten. Want we moeten elkaar deze dingen zeggen. En het zou
kunnen dat culturele trekken die elders werken hier contraproductief
zijn. Ze werkten daar, hier zijn ze contraproductief. Ik denk dat we de
realiteit onder ogen moeten zien. Ik weet dat sommigen onder u er niet
van houden dat er zo gesproken wordt. Maar ik ben niet ten dienste van
de enscenering, ik ben niet ten dienste van de morele principes zoals
die die ons doen zweven. Ik probeer de werkelijkheid onder ogen te zien.
Ik verzeker u dat als u de post ontvangt die ik ontvang, als u met uw
broeders zou discussiëren op de manier waarop ik… waarop ik soms
dingen hoor, dan zou u tegen die gemeenschappen willen zeggen – een
van deze twee dingen – ofwel men wordt wakker en ziet de werkelijkheid
onder ogen. Hetgeen grote verscheurdheid en grote onevenwichtigheid is.
Ofwel men doet alsof, en dan zal men in een klein cirkeltje van
overtuigden zijn. En alle anderen, wel, die zullen ver weg van u zijn.
En men zal dan zeggen: ‘luister, de islam heeft niets te maken met het
leven. Wij willen als moslims leven. We willen niet doen alsof we
moslims zijn. En u gaat dan naast het leven staan, want dat is niet wat
Allah u gevraagd heeft. 

Bij deze een klein beetje de dimensies waarover we volgens mij moeten
nadenken.                                          

   

                                                                        
                                                  

Nr. 37 van de Questions Actuelles, gesproken tekst van Tariq Ramadan. De
Nederlandse vertaling is gemaakt door Translingua t.t.i. B.V., in
opdracht van de gemeente Rotterdam, april 2009

 PAGE    

 PAGE   4