Preview document (🔗 origineel)

---

Question Actuelles 38

Tariq Ramadan 

Actuele vragen 

De islamitische opvatting van seksualiteit, onschuld,
verantwoordelijkheid, beheersing 

Tot 0.38 Arabisch   

De formulering is de vraag, is een essentiële vraag voor ons allemaal.
Ik geloof dat ik  aardig tevreden ben dat er in een universitair kader,
in een academisch kader en in omstandigheden als deze aan een onderwerp
dat de seksualiteit betreft, wat de islam zegt over seksualiteit als
zodanig, aandacht wordt besteed. 

Want heel vaak denken we dat alles dat te maken heeft met de ruimte en
de uiting van het transcendente, van de relatie met God, van de relatie
met zijn geloof, van de relatie met zijn geweten alleen de zaken van de
geest betreft en dat iedere keer dat we over vragen moeten discussiëren
die te maken hebben met ons geloof en onze weg naar God wij alleen de
vragen van een actieve spiritualiteit, van een spiritualiteit en van een
intimiteit die voortdurend proberen nader tot God te komen, moeten
bespreken en aansnijden. 

De islam vanuit dat gezichtspunt – excuseert u mij, bij een onderwerp
zoals dit heb ik in het algemeen de gewoonte om verwijzingen naar de
Koran, verwijzingen naar de profetische overleveringen in het Arabisch
te maken en ze vervolgens te vertalen. Aangezien de tijd die we hebben
beperkt is en de tijd die mij is toebedeeld loopt, zal ik het allemaal
snel in het Frans doen om mijn gedachtegang zo goed mogelijk samen te
vatten.

De moslimtraditie zegt - zoals alle religieuze tradities die er aan
vooraf zijn gegaan -  iets over de mens en iets over het menselijk zijn.
Wat vanuit dat gezichtspunt wordt gezegd ... (opmerkingen over de deur
in de zaal die steeds opengaat). Wat de islam vanuit dat perspectief
zegt is inderdaad wat de andere tradities zeggen. Wat aan ieder van ons,
man en vrouw, gevraagd wordt is een inspanning van toenadering tot het
goddelijke, van toenadering tot God. (gelach omdat deur weer opengaat). 
  

Wat betreft het aspect van deze toenadering tot God, wat betreft wat
ieder van ons moet doen, zegt de Schepper ons, inderdaad dat er, dat we
- als menselijk wezen, als man, als vrouw –  bestaan uit
verschillende, uit verschillende bestanddelen, uit verschillende
aspecten van onze persoonlijkheid. De toenadering tot de Schepper is
niet alleen, in de moslimtraditie, een toenadering tot de Schepper, is
niet alleen, in de moslimtraditie, een toenadering van de geest, die
gaat naar de Scheppende geest, of het Scheppende wezen. Wat essentieel
is in de moslimtraditie, is te begrijpen welke opvatting de islam heeft
omtrent de mens om te begrijpen welke plaats de seksualiteit heeft in
deze opvatting. 

Als basis moet een eerste principe begrepen worden en werkelijk, vanaf
daar begint alles. Alles is gebaseerd op dit principe. De Schepper van
de hemelen en de aarde zegt van de mens, in de moslimtraditie, dat hij
een wezen is aan wie God een bepaald aantal kwaliteiten en een bepaald
aantal behoeften heeft gegeven. En de behoefte, dat is in feite,
letterlijk, de uiting van een gemis. Er wordt gezegd in de
moslimtraditie dat God de mens vanuit één enkel wezen heeft geschapen
en dat hij er een paar [opmerking vertaler: paar in de betekenis van
stel, koppel, twee personen] van heeft gemaakt en dat alle dingen op
aarde per paar zijn, wat de absolute grootsheid van de Ene en de
realiteit van het gemis van degenen die de behoefte hebben om met twee
te zijn om daar naartoe te gaan, duidelijk maakt. 

De uiting zelf van de Ene is de uiting van de totale perfectie, van de
totale openbaring van het Wezen boven alle wezens waarvan zelfs onze
verbeelding die het wil vatten van Hem iets zou zeggen dat gebrekkig zou
zijn. Niets lijkt op Hem van  wat wij ons kunnen verbeelden. Onze
verbeelding schept immers slechts vanuit wat wij kennen. Zij schept
slechts vanuit het gebrek van het kennen. God staat boven alles. Zijn
Uniciteit zegt van ons: u bent, als elk wezen op aarde, samengesteld in
paren en alles wat ik u aan kwaliteiten heb gegeven, u zal achter de
kwaliteit de uiting van een gemis vinden om het te completeren en het is
uw streven om het te completeren. Vanuit spiritueel gezichtspunt is het
waar. In u is er een streven naar het Zeer Hoge, maar het ontbreekt u
aan het permanente geheugen om in contact met het Zeer Hoge te blijven. 

U moet er naar streven om het gemis van een actieve spiritualiteit te
completeren door moeite te doen het te onderhouden. Die dimensie is
fundamenteel op het niveau van de geest. En op dezelfde manier, zegt God
ons over het geheel van de kwaliteiten die de onze zijn: intellectuele,
je hebt het functioneren van de intelligentie, je hebt de
verantwoordelijkheid van het onderhoud ervan; spirituele, je hebt de
intelligentie, het licht van het geloof en je moet de spiritualiteit
hebben om het te onderhouden; en lichamelijke, het lichaam leeft ten
opzichte van God met dezelfde, met dezelfde bezieling naar hem en met
dezelfde noodzaak te begrijpen waar zijn onderwerping ligt, waar zijn
grootsheid ligt. En het eerste van de dingen die ons wordt gezegd als
wezen voor God is te accepteren wat we zijn, te accepteren wat Hij ons
gemaakt heeft.          

Seksualiteit in de islam begint met dit eerste principe. Op dezelfde
manier waarop je accepteert wat je hart betreft, de vonk van je geloof,
op dezelfde manier waarop je wat intelligentie betreft de uiting van een
functioneren die naar de kennis gaat accepteert, op dezelfde manier moet
je voor je lichaam de uiting van een openbaring van een behoefte aan het
andere wezen accepteren. Of je een man bent of een vrouw, je lichaam
zegt iets wat God erin heeft gelegd. En dat is niet niets. Om direct en
op fundamentele wijze te zeggen dat de uiting van het leven van het
lichaam in de islam nooit verbonden wordt met het idee van schuld.
Nooit. Nooit zegt de daad van de seksualiteit of de seksualiteit van het
leven van het lichaam van mij dat ik schuldig ben om het te voelen. En
dat is misschien soms, wat in relatie tot de christelijke traditie of
andere tradities moet ... - men vermijdt het - ook het object van een
echte discussie moet zijn. Wat zegt u van het leven van mijn lichaam? Is
het een gebrek? Is het een gemis dat schuldig is? Of is het simpelweg
wat God gewild heeft? En de islam zegt ons: ‘ik heb u in paren
geschapen en ik heb de kwaliteit van uw lichaam gewild maar ik heb ook
zijn afhankelijkheid gewild en u bent verantwoordelijk voor het
onderhoud dat u eraan zal plegen. 

U bent verantwoordelijk voor iets dat ik u heb gegeven, zoals ik u de
vonk van het geloof heb gegeven, zoals ik u de intelligentie van uw
brein heb gegeven, heb ik u de instincten en de verlangens van uw
lichaam gegeven. Wat doet u ermee? Relatie tot zijn lichaam van een
totale verantwoordelijkheid en een totale afwezigheid van schuld, een
verantwoordelijkheid in relatie tot wat Hij ons heeft gegeven in het
leven van ons lichaam.  

Ik wil de aandacht vestigen op iets dat de uiting is geweest van wat de
profeet van de islam, vrede en zegen zij met hem, eens gezegd heeft. Hij
heeft bevestigd wat een andere volgeling had gezegd door een formulering
te openbaren die ik haal uit een overlevering en die zegt: ‘jouw
lichaam heeft rechten op jou.’ Dat wil zeggen dat u intellectueel en
spiritueel naar uw lichaam dat rechten op u heeft moet luisteren. Het
heeft er [opmerking vertaler: rechten] - in ieder geval – wat drie
dimensies betreft.   

Het eerste recht dat het lichaam op u heeft is het rust te geven die u
in staat stelt om evenwichtig te blijven. Het tweede recht dat het op u
heeft is de grens te respecteren van wat het kan bevatten om u niet te
beletten te denken. Dat zijn ook al die dimensies van een consumptie,
van de relatie tot voedsel die er soms voor zorgt..., te veel eten belet
te denken. U kent dat. De derde dimensie is het luisteren naar het
instinct en het luisteren naar het appel dat het lichaam heeft ten
opzichte van het andere wezen. En wat de islam ons vanuit dat
gezichtspunt zegt: Dit is volledig natuurlijk. Het is een gift van God.
Het gaat er om te weten, wat doet u met de gift. En daar begint onze
verantwoordelijkheid. Op dezelfde manier waarop ik mijn intelligentie
kan gebruiken om te bouwen en om te verwoesten, op dezelfde manier kan
ik het instinct, de seksualiteit gebruiken om te bouwen en om te
verwoesten.     

Het is mijn verantwoordelijkheid wat ik doe met die gift, met die genade
die God me gegeven heeft. En daar begint een formidabel leerproces. En
het is een totale en absolute regel in de islam dat alles wat ons doet
groeien gaat via de hervorming op alle niveaus: je intelligentie
hervormen om beter te begrijpen, je spiritualiteit hervormen om beter
dichterbij te komen, de relatie die je hebt ten opzichte van je lichaam
hervormen om het beter te beheersen. 

En er is nog iets dat ook een regel in de islam is en dat een zeer
duidelijk antwoord is op alles wat men tegenwoordig onder de jongeren
hoort. Seksualiteit is natuurlijk, je moet het op een natuurlijke wijze
beleven. Welnu, de islam zegt ons duidelijk - maar ik geloof dat alle
geestelijke levenshoudingen zich daarin op een fundamentele manier
herkennen - , seksualiteit is natuurlijk maar alles wat natuurlijk is is
niet per se goed als je het niet weet te beheersen. Hoe natuurlijk je
woede ook is, als je me zegt ‘omdat ik van nature opvliegerig ben heb
ik het recht om woedend te worden wanneer ik wil’ zeg je al dat jij
hebt verloren wat God je heeft gegeven aan beheersing. Dus de
seksualiteit wordt nooit verbonden aan schuld. Ze wordt verbonden aan
verantwoordelijkheid. En welke verantwoordelijkheid, dat is het derde
element waar ik aandacht aan wil besteden: de beheersing van het
natuurlijke om de waardigheid voor God terug te vinden, in ieder geval
om haar te beschermen. 

Met andere woorden, we verkeren allen sinds onze..., vanaf het eerste
moment dat we op de wereld komen, verkeren wij allen in een totale
onschuld et de begeleiding van deze onschuld gebeurt in onze jeugd tot
het moment waarop we de leeftijd van de puberteit bereiken. En wat
trouwens nogal verbazingwekkend is..., want op hetzelfde moment dat ons
lichaam in relatie tot de andere sekse en veel duidelijker de tekenen
van een mogelijke aantrekkingskracht ontwikkelt, en een
aantrekkingskracht die minder dubbelzinnig wordt dan de enige
aantrekkingskracht die men kan hebben bij kinderen wat de
psychoanalytische traditie daar ook van zegt. Maar zelfs Freud heeft
vanuit dit gezichtspunt gezegd: pas op, vergis u niet [….] ik praat
over de kinderlijke seksualiteit. En bij Freud is de kinderlijke
seksualiteit alles wat voortkomt uit genot. Dus, er is, zelfs alles wat
met zich voeden te maken heeft, het genot zich te voeden is ruimschoots
in de kinderlijke seksualiteit aanwezig. Kijk, het is een seksualiteit
die ver gaat en soms kent men de grenzen er niet van.      

Maar wat onze realiteit betreft, vandaag. Vanaf het moment waarop
inderdaad in onze ontwikkeling iets verschijnt dat het dubbelzinnige
wegneemt uit onze relatie met de andere sekse, voor de man de vrouw en
voor de vrouw de man, zegt God: op dat moment begint de
verantwoordelijkheid. Het is zeer precies op dat moment dat de mens van
onschuldig verantwoordelijk wordt. U ziet: geen sprong naar de schuld.
Op het moment waarop het lichaam in zijn geest de leeftijd van de rede
ontwikkelt, ontstaat in zijn lichaam een aantrekkingskracht naar de
ander, God zegt het: begint de verantwoordelijkheid en moeten alle
ouders leren de weg van de onschuld te begeleiden om het wezen in zijn
verantwoordelijkheid te plaatsen.    

De verantwoordelijkheid van zijn lichaam en die is om inderdaad wat die
dimensie betreft te zeggen, om nooit het natuurlijke te ontkennen maar
het te beheersen. Het te beheersen is de waardigheid van de mens. En dat
is wat de islam ons zegt: vanaf de puberteit is een onderricht wat dit
betreft een vereiste zonder concessies. Het leven van je lichaam, de
appels van je lichaam, de instincten in je lichaam, het verlangen naar
de ander in je lichaam zijn volledig natuurlijk. Maar degene die nader
tot God komt moet leren: vanaf de puberteit waarop men verantwoordelijk
wordt, op de leeftijd waarop hem iets toegestaan zal worden in de
handeling om dit genot te beleven en te consumeren, de handeling van een
verantwoordelijkheid die overgaat in de beheersing, is het eerste dat
wordt gevraagd wat de relatie betreft die men heeft met zijn
seksualiteit, de scherpzinnigheid te hebben om toe te geven dat ze
aanwezig is en de vereiste om het te beheersen omdat men weet dat ze
aanwezig is.    

Dat brengt me er toe te zeggen dat moslims trouwens vaak in hun
tradities de seksualiteit ontkennen met de gedachte dat men het beheerst
door er niet over te praten. Dat is een vergissing. Het is omdat men
praat over wat men praktiseert dat men beheerst wat men niet wil
praktiseren. Dat is omdat die dingen worden..., dat is wat al onze
geleerden hebben begrepen: ‘ik praat erover om te weten wat het is
maar ik praat er ook over om te weten wat ik er niet mee wil doen.’ En
in dat perspectief, de fundamentele boodschap van seksualiteit, van onze
relatie tot seksualiteit is een relatie met veel verplichtingen.    

Van de erkenning van al onze instincten en van hun beheersing tot aan de
leeftijd of tot het moment waarop voor God in een essentiële relatie
die werkelijk aan een zeer belangrijke dimensie is verbonden in de
islam, die is: ‘je hebt rechten op..., je lichaam heeft rechten op
jou. Het gaat erom te erkennen wat het lichaam is maar je moet beheersen
wat je lichaam voor jou vertegenwoordigt om er juist de absolute en
essentiële gift van te maken, waarmee je het respect voor wat God
vraagt toont.     

En zeer duidelijk is er hier de dimensie van een beheersing in het kader
en tot het kader en exclusief binnen het kader van het huwelijk. Welnu,
ik weet dat in de moderne tijd deze woorden u van elders lijken te komen
en ze zijn echter van hier. En ze zijn er voor alle gelovigen van elke
eeuwigheid. Het idee dat de beheersing van zijn seksualiteit een
voorwaarde is voor zijn spiritualiteit, opdat de verwezenlijking van
deze seksualiteit wordt bevestigd in de spiritualiteit, moet deze
gerealiseerd worden voor God in de transparantie, in de gift van zijn
lichaam aan een wezen die men bemint en die men, waarvan men, ten
opzichte van, men zijn liefde openbaart in een toenadering voor God en
die wordt bekrachtigd door een contract omdat er in de islam geen
sacrament is. Het is het contract van het huwelijk. 

Deze realiteit is zeer belangrijk omdat de hele weg van de inspanning in
relatie tot God, in een beheersing, op een gegeven moment is om nooit te
ontkennen wat er in ons is, om het te beheersen en daarna om het aan te
bieden aan hem of haar die we beminnen voor God. 

Dit is zozeer onder de bescherming van de onschuld dat op een dag de
volgelingen rondom de profeet van de islam, vrede en zegen van God zij
met hem, waren en hij iets verbazingwekkends heeft gezegd. Kijk tot welk
punt de daad van de beheersing, wanneer het binnen de grenzen die de
islam bepaalt, wordt beleefd een volkomen goede daad wordt en nooit
verbonden aan schuld. Nooit. Ze staan om hem heen en hij zegt hen, hij
legt hen uit: ‘waar lijkt alles in het leven van iemand op, op een
aalmoes.’ Een aalmoes is een gift die men voor God doet. En hij zegt
hen: ‘wanneer u seksuele omgang heeft met.., ik zal de termen van de
Franse vertaling gebruiken, is de seksuele omgang met uw vrouw een
aalmoes.    

En de volgelingen verbazen zich: ‘Wat zegt u? Wanneer we uiting geven
aan onze instincten, wanneer we die handelingen verrichten, is dat een
aalmoes?’ ‘Ja, want als u het buiten het kader van het huwelijk zou
doen zou het een zonde zijn. Maar binnen het huwelijk is het als een
uiting van een gift, van een aalmoes, van een daad van erkenning.’ 

Met andere woorden, net zoals wat het hart betreft, de moeite die de
mens doet om zijn vonk te kunnen onderhouden en te bidden en nader tot
God te komen een aalmoes wordt in het dagelijks leven; net zoals in de
moeite die we doen om de vonk te onderhouden en nader tot God te komen,
we de aalmoes beleven; net zoals wat onze intelligentie betreft wanneer
we het oefenen om dichterbij de kennis te komen het een aalmoes is,
evenzeer wordt wat het lichaam betreft wanneer we het beheersen om niet
te doen wat ons verboden is, de gift een aalmoes.        

Met andere woorden, de seksuele handeling binnen de grenzen van wat is
toegestaan is een handeling van eerbied, een handeling van aanbidding.
Het is volledig het omgekeerde van elke handeling van schuld. Zo zeker
als het is dat je de grootsheid van God openbaart wanneer je bidt met je
hart, zo zeker is het dat je de grootsheid van God openbaart wanneer je
seksuele omgang hebt met je vrouw onder Zijn blik en bescherming. Een
handeling van grootsheid die openbaart dat je zijn orde begrepen hebt en
dat je wil leven in de beheersing van zijn orde en nooit in de
nalatigheid van je driften. En de handeling van alle vrijheden, de
handeling van alle uitingen zegt: dit lichaam is het mijne en ik bied
het aan de man, exclusief aan de man of aan de vrouw, die ik bemin in
God en in het perspectief van de toenadering tot Hem. 

Ik wil ook graag iets zeggen dat me zeer belangrijk lijkt met betrekking
tot de seksualiteit. Wil dat zeggen dat het in relatie tot seksualiteit
alleen maar is: ‘ik moet me beheersen’? U zou zeggen, er is een
academicus geweest, hij is uit Zwitserland gekomen en heeft ons gezegd:
‘U moet zich beheersen.’ Ja. Beheers u maar dat is niet alles. Met
het beheersen en het leven van het lichaam in het huwelijk is er een
hele dimensie die open is en die niet overeenkomt met het idee dat men
ervan zou kunnen maken: ik heb alleen seksuele omgang om kinderen op de
wereld te zetten.   

Voor de man, voor de vrouw is in de islam het begrip van het leven van
het lichaam verbonden aan het idee van het geaccepteerde, erkende en
verdedigde genot. Verdedigd in de betekenis van ‘beschermd’. Het
begrip genot wordt geaccepteerd in de islam. Men weet dat de profeet van
de islam in zijn tijd van zijn volgelingen accepteerde wat ze openlijk
beoefenden. Openlijk, natuurlijk in discretie, maar men wist..., de
profeet van de islam wist inderdaad wat zijn volgelingen praktiseerden,
zij praktiseerden wat coïtus interruptus genoemd wordt. De daad, dat
wil zeggen de natuurlijke anticonceptie. En hij heeft zich er niet tegen
gekeerd. Hij heeft zich er niet tegen gekeerd waarmee hij wilde
duidelijk maken dat niet alleen de seksuele daad een ontmoeting van twee
lichamen is die elkaar beminnen maar de acceptatie, tussen..., van die
twee lichamen van de openbaring van een genot dat men accepteert omdat
God in dit genot wanneer het wordt gedaan in het kader van het heldere,
ons zegt: U bent uw liefde aan het openbaren en uw onderwerping aan mijn
orde. Het genot in de seksuele omgang is de uiting – wanneer het
binnen de grenzen van het huwelijk is – dat u de glorie van God aan
het bezingen bent die het genot in de ontmoeting van twee wezens heeft
gelegd. Genot is nooit verbonden met schuld. Het is verbonden met de
uiting van een erkenning door de mensen van een gift die God ons geeft
en die hij ons geeft op onze lichamen, via onze lichamen en in het leven
van onze lichamen.     

Het is niet niets dit in herinnering te brengen en de dimensie van dit
genot voor zowel de man als de vrouw in herinnering te brengen. Het is
ook in die dimensie dat inderdaad in de moslimtraditie alles wat het
genot van de man en het genot van de vrouw moet beschermen, moet worden
begrepen. Er zijn inderdaad praktijken geweest en ik zou daar ook over
willen zeggen, er zijn ook praktijken geweest die traditionele
praktijken zijn, zoals de praktijken van de excisie bijvoorbeeld.
Excisie is geen islamitisch praktijk. De enige keer dat men een Hadith
had waarvan de authenticiteit niet geverifieerd is, waar men de vraag
heeft gesteld aan de profeet ‘kan men dit praktiseren?’ heeft hij
geantwoord met een nuance, om de cultuur van sommigen niet aan te vallen
heeft hij gezegd: als u het doet, moet u licht over, nee, in het
genitale orgaan van de vrouw gaan. Waarom? Want wat in de hele
moslimtraditie duidelijk wordt gemaakt is de mogelijke erkenning van de
culturen maar vooral iets dat wordt verdedigd door alle geleerden en dat
aan sommige geleerden toegestaan heeft om duidelijk te zeggen dat in
relatie tot excisie de islam zich tegen dit gebruik keert en in ieder
geval op een zeer duidelijke manier tegen alles wat te maken heeft met
infibulatie die zeer ver gaat, veel verder eenvoudigweg, die veel verder
gaat dan eenvoudigweg het feit van deze lichte praktijk van de excisie.
Excisie is geen moslimpraktijk. Het is een traditionele praktijk geweest
en duidelijk alles wat in de relatie, in de behandeling van het lichaam
van de man en de vrouw het genot zou kunnen ontnemen is niet islamitisch
omdat het begrip genot wordt erkend zowel voor de man als voor de vrouw.
(opmerkingen over binnenkomen mensen)  

Nog een ander element dat ons in staat stelt om ons te realiseren in
hoeverre de uiting van de seksualiteit werkelijk iets is waarvoor de
moslimgeleerden en de islam niet bang waren. Vandaag de dag zijn we een
beetje huiverig, denkend ‘we praten er niet over want het zijn [....]
onderwerpen. Er zijn geen onderwerpen die taboe zijn wanneer het
onderwerp je in staat stelt dichter bij God te zijn. En wanneer aan de
seksualiteit uiting gegeven wordt met waardigheid en in de intimiteit en
in de realiteit van wat vanuit dat gezichtspunt wordt toegestaan is het
een daad van aanbidding. Zo moet het begrepen worden. De geleerden, en
ik herhaal het vaak omdat veel moslims het niet weten. In de praktijk
bijvoorbeeld van wat natuurlijke anticonceptie wordt genoemd waarbij de
man zich terugtrekt juist voordat de daad tot het eind wordt
geconsumeerd. Wel, wat gebeurt er? De geleerden hebben benadrukt: let
op, opdat de man deze natuurlijke anticonceptie kan beoefenen moet hij
de toestemming van zijn echtgenote vragen. Waarom? Omdat hij gevaar
loopt haar twee rechten te ontnemen. Het eerste recht is het recht op
haar moederschap maar het tweede is het recht op haar genot. Ik weet
niet of u zich realiseert wat dat wil zeggen over het begrip van een
seksualiteit die tot het eind wordt aanvaard, waarbij een vrouw in de
relatie die ze heeft met haar echtgenoot duidelijk het recht op genot in
het kader van een aanvaarde seksualiteit bepaalt, natuurlijk binnen de
grenzen van wat ons wordt toegestaan, dat wil zeggen het huwelijk.    

Accepteren van zijn lichaam voor wat er aan leven is. Er is nooit het
idee in de islam, nooit is er in de islam het idee om het leven van zijn
lichaam te ontkennen. Er is geen monnikenwezen in de islam, om te
zeggen, ik ga niet trouwen. De aanbeveling naar het huwelijk is zeer
groot, want volgens de profetische overleveringen is het de helft van
het geloof, waarom? Wat wil dat zeggen ‘de helft van het geloof’?
Dat wil zeggen dat via de seksualiteit je een gemis opvult. Zoals je een
gemis opvult in je spiritualiteit, zoals je een gemis in je
intelligentie opvult, vul je een gemis op in je lichaam en het lichaam
van de ander geeft het evenwicht aan je eigen lichaam wat zijn behoeften
betreft, aan je eigen hart wat zijn verwachtingen betreft, aan je eigen
emoties wat hun opwellingen betreft. Dat is het leven dat ieder van ons
leeft en men zoekt evenwicht via dat. Dus dat, dat moet je toegeven. En
zijn grens accepteren, is de macht van God erkennen. Zijn behoeften
accepteren is Zijn macht erkennen, accepteren uiting te geven aan zijn
behoeften is openbaren dat men zijn orde heeft begrepen, zijn gezag en
zijn richting. Dat wil inderdaad zeggen dat wij naar een werkelijk
allesomvattende opvatting gaan die alle aspecten van onze menselijke
dimensie bevat en vooral niet het idee van een seksualiteit die men uit
de mens haalt alsof het een bijzonder gebied is. Heb ik wel of niet het
recht om daar met mijn lichaam uiting aan te geven? Nee, maar wacht.
Breng de spiritualiteit, de seksualiteit, de intelligentie terug in de
allesomvattende opvatting die men van de mens heeft. Want alles hangt
met elkaar samen. Maar als je begint met het splitsen in delen, hier heb
ik mijn seksualiteit, hier heb ik mijn intelligentie, hier heb ik mijn
spiritualiteit, hoe loop je dan het gevaar te worden? Zondag voor mijn
hart, maandag voor mijn lichaam en verder vier dagen per week op de
universiteit voor mijn hoofd. Het is een explosie van onze intimiteit,
alles wat ik zeg over seksualiteit, het is een werkelijk allesomvattende
perceptie van de gehele menselijke identiteit met de onschuld als eerste
etappe, de verantwoordelijkheid als tweede, de beheersing als derde en
de aanbidding als vierde binnen de grenzen van de dimensie van dat
huwelijk.  

Met, u realiseert het zich goed, deze dimensie: het genot dat je moet
beleven met je lichaam in het respect van wat God heeft gewild is een
aanbidding. Een genot dat  zegt dat het een aanbidding is, dat is niet
niets voor al degenen die het beleven binnen de grenzen van wat God hun
toestaat.  

Dit alles heeft een aantal dingen als consequentie op het gebied van ons
dagelijks leven en op het gebied van wat ik lichamelijk ethiek zal
noemen. Ik zou daar graag mee willen eindigen en u de mogelijkheid geven
om vragen te stellen. Want alles wat ik zeg heeft consequenties. En de
moslimjuristen zeggen: voilà het moslimperspectief, maar dat heeft
consequenties voor ons dagelijks leven. Welke?      

Eerste element, en dit moet als volgt worden begrepen: om te kunnen
leven van het streven, dat van de onschuld overgaat naar de
verantwoordelijkheid, en van de verantwoordelijkheid naar de beheersing
moeten de mensen zichzelf kennen en iets toegeven: hun zwakheid in de
beheersing van hun instincten en van hun driften. Hier komen op de
eerste plaats: de mensen [opmerking vertaler: mens en man in het Frans
hetzelfde woord] in de betekenis van, vergeeft u mij de uitdrukking, de
mannetjes. De moslimuiting over de opvatting van de seksualiteit van
iets, in alles wat wordt gevraagd aan mannen en aan vrouwen is dat de
man zwakker is in zijn beheersing van zijn instincten dan de vrouw. Het
is geen algemeenheid. Het is zo u wilt geen bijzonderheid, men kan niet
zeggen dat het voor iedereen geldt. Want sommige wezens zijn zwakker dan
andere.   

Maar wat de dimensie betreft dat er een grote zwakheid in de man als
zodanig is met betrekking tot zijn beheersing en dat je om je te kunnen
beheersen moet begrijpen wat de consequenties zijn. Er zijn in ieder
geval drie consequenties. 

De eerste is de manier waarop men zijn lichaam presenteert aan degene
voor wie men de beheersing wil geven. Want men kan zich niet in de
seksualiteit als mooi voor de aanblik maar beheerst voor wat betreft het
lichaam willen presenteren. Er moet goed op de grens gelet worden. De
schoonheid, de uiting mag niet veranderen in een verleiding die alle
dagen aan de seksualiteit appelleert en die in het hoofd zijn aandacht
richt naar het verbodene. Daarin ligt een tegenstrijdigheid. En dat
vraagt om een werkelijk evenwicht te vinden: wat toont men van zijn
lichaam om te kennen te geven dat men de noodzakelijke wil van
beheersing toont. Want wanneer men al zijn vormen toont - maar begrijp
me goed – dit geldt niet alleen voor de vrouw maar hetzelfde geldt
voor de man. Wanneer ik spreek over vormen denkt men direct, voor de
mannen hetzelfde. Wanneer men zijn vormen toont is de boodschap die naar
voren komt niet: ik stel je voor om je te beheersen. Dat is waar. Maar
dat weet u. (gelach). U kunt er om glimlachen maar de realiteit is deze:
men kan niet een boodschap zenden en er vervolgens vanuit gaan dat men
iets anders decodeert behalve als u werkelijk te maken heeft met een
hoge spiritualiteit tegenover u maar u weet waar we het over hebben. Dus
dat heeft als consequentie dat er iets gedaan moet worden aan de manier
waarop men zich presenteert aan de anderen. In de drie
moslimaanbevelingen: de decentie, het feit zijn vormen te bedekken en
het feit niet de aandacht te trekken via de transparantie. Dat is een
dimensie die uiteindelijk alle geestelijke levenshoudingen kennen. Maar
als wij in de aanbidding van een seksueel leven voor God willen leven
moet je je beschermen in de weg die ons ernaar leidt. Men kan niet één
ding zeggen en het tegenovergestelde doen. Er is ook een duidelijke
natuur die ons vanuit dat gezichtspunt zegt in het respect voor de
bescherming zijn weg te gaan.   

En nog twee punten. Het is waar dat de islam in relatie tot de
seksualiteit grenzen stelt. Ze stelt zeer duidelijke grenzen door te
zeggen dat God een orde heeft gewild en dat deze orde is: de man voor de
vrouw en de vrouw voor de man en dat wat men ons nu in de wereld
voorstelt door te zeggen dat, aangezien het natuurlijk is en aangezien
men het soms niet kiest, men moet accepteren als een element van de
natuur, de man voor de man en de vrouw voor de vrouw, de dimensie van de
homoseksualiteit. Maar de boodschap van de islam op dit punt is
duidelijk: het is niet toegestaan en het is niet iets dat in de algemene
opvatting van de mens treedt. Wat wil dat zeggen? Het verbod is
duidelijk. Homoseksualiteit is niet iets dat men beschouwt als
toegestaan in de islam. Maar wil dat zeggen dat men op een stoel moet
blijven zitten terwijl men alle homoseksuelen behandelt als zieken, als
gedegenereerden die.., want er zijn bepaalde mensen die zeer ver gaan.
Nee. Tegenwoordig is er in alles wat men praktiseert, zelfs in zeer
islamitische samenlevingen een verhouding tot de vraag van de
seksualiteit die zo hypocriet is dat de omstandigheden mensen aanzet
dingen te praktiseren die buiten de natuur vallen en in plaats van in de
hypocrisie van de stilte te leven moet men misschien eerder de
werkelijkheid onder ogen zien en zich voornemen degenen die deze
homoseksualiteit praktiseren te begeleiden, niet als zieken maar in de
zeer duidelijke betekenis van wat onze religie is, maar niet in de
verwerping en ook niet in de totale veroordeling van het wezen. Men kan
niet houden van de daad omdat God het ons verbiedt. Dat wil niet zeggen
dat men de mensen verwerpt omdat ze het praktiseren maar eerder dat men
hen begeleidt. Mijn discours is er niet een van het geven van een
schuldgevoel en van verwerping. Ik heb te veel mensen gezien en soms
ontvang ik brieven, heel vaak, van jonge moslims die me zeggen: kijk, ik
praktiseer dat, wat moet ik nu doen? Ik zou graag nader tot God komen
maar het is zo. Ik ben zo. Wat moet ik doen? Welnu, ze hebben om zich
heen mensen gezien die omdat ze het principe van de islam hadden
begrepen, de houding hadden van de definitieve verwerping. En dat is
niet wat ons door onze religie wordt onderwezen. Begeleiden tot het eind
van het mogelijke, alles doen wat binnen onze mogelijkheden ligt om een
luisterend oor te zijn en aan de mensen voor te leggen wat ons de
dimensie van een seksualiteit lijkt te zijn, van een juiste seksualiteit
en een seksualiteit die in overeenstemming is met de Schepping.    

Dus, het idee is ons verre om, om open te zijn, alles te generaliseren
en alles te accepteren, maar ook is ons verre het idee, omdat we een
stem hebben om te beginnen alle wezens te veroordelen zelfs als we weten
dat daden van dit type of houdingen van dit type of relaties van dit
type niet binnen het kader van de islam vallen.   

Nog een laatste element. Ik ga spreken over iets dat zeer belangrijk is
in alles wat het seksuele leven als zodanig is. Want men zou de indruk
kunnen hebben in wat ik zeg dat ik alleen spreek van de omgang, dat
seksualiteit alleen de seksuele omgang zou zijn. Ik eindig met u iets te
zeggen, dat in de islam de gehele kwestie van de seksualiteit op een
uiterst diepgaande manier behandeld is en dat heel snel vrouwen, net
zoals mannen, vragen stelden aan Aisha, die de vrouw van de profeet was,
(iets in Arabisch) vrede en zegen van God zij met haar - ik spreek
Arabisch. Zij zei iets zeer interessants. Zij zei: gezegend zijn de
vrouwen van de Ansaar, die de vrouwen zijn die in Medina leefden, dat de
schroom hen niet belet om zich, hun kennis op het gebied van religie te
verdiepen. Ze zijn zedig maar ze stelden vragen. En ze stelden vragen
over duizend en een dingen. Alle vragen die te maken hebben met het
lichaam. Ze waren niet bang zoals sommigen tegenwoordig huiverig zijn.
Ze stelden vragen. Ze wilden vooral weten, ze wilden weten: hebben we
het recht om dit of dat te doen.     

En wat uiteindelijk naar voren is gekomen, wat naar voren komt uit wat
de geleerden hebben gezegd en waar ze veel nadruk op hebben gelegd, dat
is een dimensie dat in het begrip, in de seksuele omgang er één ding
is dat inderdaad verboden is, dat we niet mogen doen tussen man en
vrouw. En niet tussen wie dan ook en niet met wie dan ook, zelfs wat
precies de homoseksuele relaties betreft: dat is sodomie. Dit is
verboden door alle scholen, men mag het niet. Daarentegen wat men gaat
vinden in alle rechtsteksten en in alle teksten vanaf de tiende, de
twaalfde en in het bijzonder in de 14e eeuw, teksten die spreken over
alles wat te maken heeft met de relatie van een lichaam met een lichaam,
mogelijke voorspel, waar het mogelijk is zeer ruim van het voorspel te
leven, om zich dat genot te geven als een gift dat men aan de ander
geeft. Als een cadeau dat men aan de ander voor God doet, een dimensie
van een geaccepteerde seksualiteit van voorspel, van streling, van alles
wat is toegestaan.     

U ziet, geleerden die geen enkele vrees hebben om te zeggen: dat is
mogelijk, dat is mogelijk. Dat mag je zeggen en die een buitengewoon
brede visie van het leven van het lichaam voor de moslim en moslima
bieden door te zeggen: dat mag je niet - dat weet men – buiten het
kader van het huwelijk mag je het niet. Leer vanuit je onschuld
verantwoordelijk te zijn, leer je vanuit je verantwoordelijkheid te
beheersen en in het kader van je huwelijk te leven en je te ontplooien.
Niet simpelweg jij in je egoïstische genot maar luisteren naar het
genot van de ander, van zijn weg, van haar weg en door genot te hebben
aan God binnen de grenzen van het huwelijk. U aanbidt God en u
respecteert Hem. Beter dan dat nog: u komt nader tot Hem. Dank u wel.   
     

Vragen: 

Ik herhaal de vraag voor de zaal hiernaast: wat denk ik van pornografie?
Ik hoop hetzelfde als u. Dat wil zeggen. U weet, veel vrouwen hebben
gestreden voor de bevrijding van de vrouw. Ze hebben gestreden voor
rechten en op een gegeven moment, toen men heeft gezien wat dat vanaf
1968 met zich mee kon brengen in de westerse samenlevingen waren ze -
zijzelf - geschrokken.    

Wat we tegenwoordig aan het doen zijn en aan het voorstellen zijn met
betrekking tot het lichaam van de vrouw, alles wat voor de moslim het
publiekelijk maken van een gebeurtenis is waarvan het de waardigheid is
dat het privé gebeurt, is een deficiëntie en een vergissing en een
ernstige vergissing.      

Zelfs in wat we kunnen, want sommigen zeggen ervan: ja, ok voor wat de
pornografie betreft maar dan verschijnt de erotiek. Alles wat in de
waardigheid en wat privé gebeurt tussen een man en een vrouw in de
liefde die zij hebben in God voor de aanbidding, wanneer dat
publiekelijk wordt gedaan op de een of andere manier, dat kan niet iets
zijn dat aan de waardigheid voldoet.       

De pornografie en misschien moeten alle vrouwen vanuit dat gezichtspunt
en zelfs ook de moslima’s zich laten horen vanuit dat gezichtspunt,
want men zegt dat men hun ontzegt maar er is meer dan dat. Er is heden
ten dage een strijd om de waardigheid van de vrouwen, en van de mannen
trouwens, maar voornamelijk wat men aan het maken is van het lichaam van
de vrouw in de westerse samenlevingen in zijn excessen, want niet elke
westerse samenleving is zo. Maar in zijn excessen, moet je zeer
duidelijk zijn: je moet je er tegen keren.       

Het is een vernedering, een totale vernedering van het lichaam van de
vrouw, van het lichaam van de man en van alles wat wij waard zijn. Het
is de beestachtigheid die in beeld wordt gezet om appel te doen aan onze
laagste instincten. Maar in plaats van dit publiekelijk uit te spreken,
moet je je er persoonlijk tegen keren, dat ieder van ons hun.., zijn
beheersing met betrekking hiertoe regelt. En dat begint bijna ook met
alles wat ons kan leiden de dingen in de normaliteit te accepteren. Het
is een persoonlijke beheersing die men voor zich en voor de ander moet
voeden. Ik geloof dat men elkaar zo respecteert en dat men vrouwen en
mannen respecteert.       

Vraag over natuurlijke anticonceptie  

Antwoord Tariq Ramadan

Vanaf het moment waarop inderdaad de anticonceptie is toegestaan in de
islam, op het punt van de natuurlijke anticonceptie,  het principe is
altijd: een man en een vrouw hebben een seksuele relatie in het kader
van het huwelijk met het idee een gezin te stichten.   

Dus, er is eerder de neiging om er tot het einde uitvoering aan te geven
en om het tot het einde te realiseren om kinderen te krijgen. Maar
geleerden en het merendeel van de moslimgeleerden hebben een ding over
deze vraag duidelijk gemaakt: aangezien de natuurlijke anticonceptie is
geaccepteerd en ze goed was ter bevordering van het genot, kunnen de
anticonceptie en alle anticonceptiemiddelen worden toegestaan in de...,
wanneer er sprake is van voorwaarden die ook zijn verbonden aan
islamitische waarden. Bijvoorbeeld. Ik geef een voorbeeld. Als men zegt:
‘we zijn met zijn tweeën en we willen alleen met zijn tweeën leven,
we willen ons geld, ons huisje, onze auto, geen kinderen, vooral niet
omdat ze ons evenwicht zouden verstoren: nee. Dat is een anticonceptie
die gebaseerd is op egoïsme. Dat wil men niet. Daarentegen, wanneer men
kinderen heeft en op een gegeven moment zegt: ‘ik kan niet aan hun
behoeften voldoen, ik kan niet voorzien in hun opvoeding, ik kan niet
meer.’ Als bijvoorbeeld de moeder zo moe is dat er grotere tussenpozen
moeten komen tussen de geboorten. Dit is allemaal toegestaan wanneer de
intentie niet het egoïsme is om zijn bezit te beschermen maar het
evenwicht van het gezin. Dit alles is dan mogelijk. Alle
anticonceptiemiddelen zijn mogelijk op één uitzondering na. Alle
anticonceptiemiddelen die een onomkeerbaar effect kunnen hebben of een
aanslag doen op de gezondheid van de moeder, bijvoorbeeld, moeten worden
vermeden.   

Ik denk bijvoorbeeld aan sterilisatie. Dat is niet goed. Ik denk ook..,
definitieve sterilisatie, ik denk ook aan alles wat vanaf een bepaalde
leeftijd zou kunnen gelden, het slikken van de pil, als de dokter -
zoals ik wel eens heb gehoord - de dokter u zegt: ‘maar nee, dat heeft
een negatief effect op uw gezondheid. U moet ermee stoppen en een ander
middel vinden.’ Alles wat een negatieve invloed heeft op de gezondheid
moet worden vermeden. Maar het anticonceptiemiddel als evenwicht, een
intelligentie en een harmonie, dat is iets goeds. De bescherming van
egoïsme, dat is niet verboden, niet toegestaan.        

Laatste vraag (vraag wordt gesteld) 

Dat is een interessante vraag. Duidelijk. Op basis van de referenties,
voor wat de homoseksualiteit betreft, het feit is duidelijk op basis van
Loth. Loth is de …. De koran is duidelijk in relatie tot het volk van
Loth dat inderdaad een volk was dat de homoseksualiteit praktiseerde. En
de tekst, daar, is ondubbelzinnig en dat geldt trouwens voor alle
overleveringen. Men komt daar samen. Er zijn geen discussies over dat
element. Alle geleerden zijn het er over eens. (onderbroken door
vragensteller).   

Vanaf. Dus, de koran meldt het hier. Voor wat betreft de vraag naar
sodomie. Wat impliciet genoteerd wordt in de praktijken die zijn
genoteerd in de... – zonder dat het in de koran gezegd wordt – maar
op een impliciete manier is dat waarnaar we refereren, maar we gaat naar
de overleveringen van de profeet, uitzonderlijke, om te weten, in die
overleveringen vinden wij in feite zeer duidelijke dingen over sodomie.
En wat duidelijk is en daarover vindt men teksten zonder
dubbelzinnigheid volgens welke men zal zeggen dat deze deze praktijken
in absolute en strikte zin verbieden. Dus, en in relatie tot...
(onderbroken door vragensteller)          

We hebben weinig tijd. Maar de redenen die worden genoemd, in relatie
tot seksualiteit, in relatie tot sodomie, is het inderdaad wat dat
vertegenwoordigt dat , …. een daad op het niveau van de seksualiteit
zelf, het is helemaal niet, alles wat verbonden is met genot wordt ons
toegestaan, alles wat verbonden is met de seksuele daad wordt ons
toegestaan, maar die daad maakt de mens en zet hem aan tot iets dat
lijkt op een daad van bestialiteit en dat moet vermeden worden.  

Nu, verdere uitleg kan ik u nu niet geven, maar om u simpelweg te
zeggen, wat ons betreft, wat men moet beschouwen, het verbod is strikt
en alle moslims moeten dat begrijpen. Het is ook strikt volgens alle
andere tradities. Nu, welke attitude hebben we in relatie tot een
attitude in relatie tot iets dat strikt verboden is en dat men mensen
toch ziet doen.        

Tegen een persoon zeggen: ‘ik kan niet accepteren wat je doet’ wil
niet zeggen dat u afwijst wie hij is of dat u verwerpt wie hij is. En
vanaf een bepaald moment zal u enorm veel mensen zien. Ik ken er veel
van, die zelf lijden aan wat ze praktiseren en die zich vragen stellen
en die zelfs vragen dat men hen begeleidt. Maar men moet hen begeleiden.
Zeggen aan degenen die dit doen zonder bewustzijn dan bewustzijn voor
God, dat is iets dat men niet moet doen. En zeggen aan degenen die het
bewust doen en die eraan kunnen lijden en die graag iets dat evenwichtig
is zouden willen kunnen terugvinden en praktiseren, dat ze kunnen doen
wat ze willen en er droevig over zijn maar dat ze weten, waar ze ook
zijn en welke ontwikkeling ze ook doormaken dat ze broers hebben, dat ze
zussen hebben die gaan proberen hen te begeleiden om terug te komen bij
iets dat hier voor ons is en dit opgeven.    

Wat je ook doet ik accepteer het zeker niet maar ik zal je begeleiden om
iets te doen dat niet alleen ik accepteer maar dat God bemint en dat Hij
ons vraagt te praktiseren in ons dagelijks leven.     

Dat is, denk ik, de boodschap, het is strikt verboden maar men moet
voortdurend de wezens die het praktiseren, begeleiden, om hun lijden te
begeleiden en om geen beoordelaars te worden van de wezens zelfs als we
soms beoordelaars zijn van de daden.

Ik bedank u zeer, goede voortzetting aan allen, en dank voor de warme
ontvangst hier op het eiland Mauritius.  

We vertrekken over twee dagen met het hele gezin en degenen die ons
ontvangen hebben en de mensen die ik niet terug zal zien, ik weet dat er
vrij veel studenten zijn, ik wil u toch graag, echt uit de grond van
mijn hart, oneindige dank zeggen voor deze ontvangst, voor deze
aanwezigheid, voor het luisteren en voor de glimlachen, dat God over u
waakt, u beschermt en u helpt.                                 

Nr. 38 van de Questions Actuelles, gesproken tekst van Tariq Ramadan. De
Nederlandse vertaling is gemaakt door Translingua t.t.i. B.V., in
opdracht van de gemeente Rotterdam, april 2009

 PAGE    

 PAGE   14