Preview document (🔗 origineel)

---

Kort verslag van de Conferentie van Partijen bij het Raamverdrag inzake
Klimaatverandering van de VN 

7 t/m 18 december 2009  te Kopenhagen

Hierbij informeer ik u in grote lijnen over de uitkomst van de
Conferentie van Partijen (CoP) bij het VN-Klimaatverdrag in Kopenhagen.
Een meer gedetailleerd verslag en een appreciatie ontvangt u in de loop
van januari 2010. 

De bijeenkomst in Kopenhagen heeft geleid tot het Kopenhagen Akkoord
tussen de regeringsleiders. Hierin zijn besluiten genomen over de
onderwerpen van het Bali Actie Plan en deze zijn direct operationeel
gemaakt. Hoewel alle partijen in het akkoord “water bij de wijn”
hebben moeten doen, waren vrijwel alle partijen, op een handvol na,
bereid dit akkoord onder de werking van de Conferentie van Partijen bij
het Klimaatverdrag te brengen. Dit is uiteindelijk gebeurd door middel
van een besluit kennis te nemen van het Kopenhagen Akkoord, waarmee dit
onderdeel is geworden van de besluitvorming voor de werkzaamheden voor
het volgend jaar. De Conferentie eindigde met het besluit de formele
onderhandelingen volgend jaar voort te zetten en tijdens de 16de
Conferentie van Partijen in Mexico Stad in december 2010 af te ronden.

Het akkoord (in bijlage) is in verschillende opzichten teleurstellend,
maar bevat ook een aantal waardevolle elementen. Zo vormt dit akkoord
wel een stap op weg naar internationale afspraken om de mondiale
temperatuurstijging onder 2 graden Celsius te houden. 

Er is afgesproken dat ontwikkelde landen emissiereductiedoelen voor 2020
zullen vastleggen en dat ontwikkelingslanden mitigatieacties zullen
uitvoeren. Partijen geven uiterlijk 31 januari  2010 aan tot welke
doelen en acties zij bereid zijn en deze worden opgenomen in bijlagen
bij het akkoord. EU-regeringsleiders en staatshoofden hebben in
Kopenhagen vastgehouden aan een emissiereductie van 30%, mits andere
ontwikkelde landen zich tot vergelijkbare reducties verplichten en
ontwikkelingslanden een passende bijdrage leveren, die in verhouding
staat tot hun verantwoordelijkheden en respectievelijke capaciteiten.

Het akkoord bevat afspraken over financiering van klimaatacties in
ontwikkelingslanden voor zowel de korte als de lange termijn, namelijk
USD 30 miljard aan nieuw en additioneel geld voor de periode 2010-2012.
Voor adaptatieacties ligt de prioriteit bij de meest kwetsbare landen.
Voorts committeren de ontwikkelde landen zich  aan een doelstelling
uiterlijk in 2020 gezamenlijk USD 100 miljard per jaar te mobiliseren
vanuit verschillende bronnen. Het akkoord legt ook een aantal elementen
vast van de internationale financiële architectuur. Belangrijkste
hierbij zijn een nieuw Copenhagen Green Climate Fund, als een
“operating entity” van het financiële mechanisme onder het
Klimaatverdrag, en een “High Level Panel”, onder aansturing van de
CoP. Dit besluit is gebaseerd op een voorstel dat Nederland heeft
geformuleerd en ingediend bij de EU-Milieuraad en Europese Raad.

Verder zijn er afspraken vastgelegd over het meten, rapporteren en
verifiëren van zowel doelen en mitigatieacties als financiering, over
adaptatie in ontwikkelingslanden en over oprichting van mechanismen
zowel voor het tegengaan van ontbossing als voor
technologiesamenwerking.

Het Kopenhagen Akkoord vormt, samen met de resultaten van de
onderhandelingen in de twee sporen tot nu toe, de basis voor verdere
onderhandelingen in 2010. 

De uitkomst van Kopenhagen heeft niet de vorm van een bindend besluit
gekregen zoals door de Europese Unie nagestreefd, maar over de
belangrijke elementen van het Bali Actie Plan hebben regeringsleiders
actief onderhandeld en besluiten genomen en deze zijn vervolgens in het
vervolgproces verankerd. Er is een akkoord dat partijen in één
politiek raamwerk brengt. Hoewel de expliciete verwijzing naar een
juridisch bindend instrument ontbreekt, hebben een groot aantal landen,
waaronder de VS, zich wel daar vóór uitgesproken.