Preview document (🔗 origineel)

---

Aan de Voorzitter van de Tweede Kamer der Staten-Generaal

Den Haag, 24 juni 2013

Hierbij doe ik u mijn antwoord toekomen op de brief van de vaste
commissie voor Volksgezondheid, Welzijn en Sport van 29 mei 2013 met het
verzoek om aandacht voor de vraag van stichting Daniel Gabriel. Graag
wil ik van de gelegenheid gebruik maken om aan te geven dat de situatie
die de familie P. heeft ondergaan mij zeer aan het hart gaat. Ik hoop
dan ook dat het herstel van Daniël voorspoedig verloopt. 

De casus betreft een gezin woonachtend en werkzaam in Nederland die
tijdens hun vakantie in de Verenigde Staten geconfronteerd werden met
een levensbedreigende situatie van hun zoon en daardoor acute zorg
moesten inroepen. Uit de brief heb ik kunnen opmaken dat een groot deel
van de gemaakte zorgkosten zijn vergoed door de
verzekeringsmaatschappij. Echter, het gezin dient nog een groot deel
zelf te betalen. De stichting Daniel Gabriel, die families helpt die in
financiële nood raken als gevolg van een langdurige ziekenhuisopname in
het buitenland, stelt in haar brief aan de vaste commissie voor
Volksgezondheid, Welzijn en Sport de vraag of deskundigen of
autoriteiten erkennen dat er een gat in de Nederlandse wetgeving of in
de voorwaarden van verzekeringsmaatschappijen zit waardoor mensen bij
hoge zorgkosten in het buitenland in de financiële problemen raken.
Hierover wil ik graag het volgende zeggen. 

De Nederlandse wetgeving maakt het mogelijk om in het buitenland zorg in
te roepen. De Zorgverzekeringswet (hierna: Zvw) kent een zogeheten
werelddekking. Deze werelddekking houdt in dat de verzekerde het recht
heeft om in het buitenland (acute) zorg in te roepen tegen maximaal het
in Nederland gangbare tarief. Als het buitenlandse tarief hoger is, dan
dient het verschil door de betrokkene zelf betaald te worden. Met name
in landen buiten de Europese Unie kunnen de tarieven voor medische
behandelingen fors hoger liggen dan het Nederlandse gangbare tarief. Dit
neemt niet weg dat ook binnen de Europese Unie lidstaten een hoger
tarief in rekening kunnen brengen dan in Nederland gebruikelijk is. 

Het verschil tussen het in Nederland gangbare tarief en het tarief in
het behandelland kan worden gedekt door middel van een aanvullende polis
op de basisverzekering of een particuliere reisverzekering die ook
zorgkosten dekt. Het is daarom ook raadzaam dat elke reizende
Nederlander een dergelijke aanvullende verzekering of particuliere
reisverzekering afsluit. 

In antwoord op de vraag wil ik u mededelen dat ik mij niet in kan vinden
in de veronderstelling van stichting Daniel Gabriel dat er een gat in de
Nederlandse wetgeving zit. De Zvw kent al ruime
terugbetalingsvoorwaarden voor zorg in het buitenland. Daarnaast ben ik
van mening dat het de verantwoordelijkheid is van Nederlandse reizigers
om een gedegen aanvullende verzekering of reisverzekering af te sluiten
die ook zorgkosten dekt. 

Ik hoop u middels deze brief voldoende te hebben geïnformeerd. 

De minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, 

E.I. Schippers