Preview document (🔗 origineel)

---

Doodzieke in Turkse horrorcel

Net door de douane op de luchthaven van Izmir was de zwaar zieke Koops
al in gedachten bij zijn heerlijke huurhuis aan de kust. Zijn dagdroom
werd ruw verstoord nadat een agent in burger hem op de schouder tikt.
Het is het begin van een dagenlange nachtmerrie van vernedering,
uitputting en zware mishandeling. Daarna wordt hij zonder pardon het
land uitgegooid.

Nierkanker

Hij vecht nu voor zijn recht en zijn gezondheid. En Turkije durft hij
niet meer in omdat daar een veroordeling voor drugssmokkel dreigt.
„Terwijl ik alleen medicijnen bij me had. Ik wil dolgraag weer naar
mijn vriend en huisdieren, maar niemand helpt me.” Koops (53) lijdt al
jaren aan nierkanker en hiv. Een lokale advocaat kan de
arbeidsongeschikte man niet betalen en bij het ministerie van
Buitenlandse Zaken krijgt hij nul op het rekest. „Eigen schuld, dikke
bult krijg ik te horen in Den Haag”, vertelt een wanhopige Koops.

Hij komt in een achtbaan van ellende terecht als de agent in zijn bagage
een flinke lading medicijnen aantreft. „De agent sprak alleen Turks.
Ik dacht dat het wel los zou lopen, totdat de man mijn verzegelde potjes
met medicinale cannabis onder ogen kreeg. Zij beschuldigden me van
drugssmokkel en negeerden mijn medische verklaring in het Engels.
Terwijl ik daar eerder Turkije zonder problemen mee binnenkwam”,
vertelt Koops. „Ik mocht niet naar de wc. Er kwam een advocaat bij,
maar die deed niets en blijkt achteraf namens mij papieren te hebben
ondertekend waarvan ik de inhoud niet kende.” Na vingerafdrukken en
foto’s wordt de onfortuinlijke Nederlander naar een gevangenis
gebracht.

Applaus

Hier wordt hij in een kleine, smerige cel gegooid waarin bijna dertig
man opgepropt zitten. „Ik kreeg applaus toen ze hoorden dat ik van
drugssmokkel werd verdacht. Er werd open en bloot marihuana gerookt.
Zelf had ik nauwelijks te drinken en geen medicijnen. Als ze hadden
geweten dat ik hiv-patiënt ben, hadden ze me afgemaakt.
Homoseksualiteit bestaat niet in Turkije.” Familie in Nederland
alarmeert het Nederlands consulaat in Istanboel. De onjuiste mededeling
van de Turkse autoriteiten aan onze diplomaten dat de ’heer Koops nog
dezelfde dag is uitgezet’, wordt voor zoete koek geslikt. ,,Dat is
toch schandalig!”

Een bezoek de volgende dag aan een arts in het ziekenhuis Sifa Hastane
brengt hem verder in de problemen. „Zij verklaarde gelukkig dat ik
doodziek was, medische hulp nodig had en meteen moest worden
vrijgelaten. Telefonisch heb ik mijn zorgverzekeraar Agis om hulp
gesmeekt, maar die hield de boot af. De politie kon dat allemaal niet
waarderen. In de arrestantenbus kreeg ik de handboeien extreem strak om
en werd keihard tegen de benen getrapt”, aldus Koops, terwijl hij de
door de arts getekende verklaring laat zien.

Hel

Eenmaal terug in gevangenis staat hem nóg een pijnlijke verrassing te
wachten. „Ik werd bij de onderdirecteur gebracht. Hij schold me uit
voor ‘vuile leugenaar’, schopte en sloeg me overal behalve in mijn
gezicht. Dat duurde met tussenpozen ongeveer tien minuten. Ik was in de
hel beland. Die nacht in mijn cel plaste ik bloed.’’ Zijn
medegedetineerden waarschuwen de bewaarders. Die vinden hem kermend van
de pijn op de grond. ,,Opnieuw in het ziekenhuis werd door de politie
een arts opgetrommeld die me kerngezond verklaarde”, vertelt Koops,
die 25 jaar conducteur en perronchef was bij de NS.

Koops wordt daarna door de Turken gedwongen op een vlucht naar Nederland
gezet. In Turkije dreigt nu voor hem een forse celstraf, ondanks dat
Koops kan aantonen dat het om een vergissing gaat. Het ministerie van
Buitenlandse Zaken is van alles op de hoogte, maar wil zich „niet
mengen in de rechtsorde van een ander land”. Een zegsman laat weten
dat het ,,ministerie zeer met de heer Koops meevoelt. We hebben echter
alles voor hem in het werk gesteld”. De Turkse ambassade in Den Haag
weigert commentaar.

Gerelateerde artikelen 

28-06:
http://www.telegraaf.nl/binnenland/21689719/__Turkse_hel_voor_Nederlande
r__.html  

Doodzieke in Turkse horrorcel